Eilanden; de noordelijke Line eilanden
In de Centrale Oceaan liggen de Line eilanden, een groep van 11 atollen en lage koraaleilanden. Ze liggen ten zuiden van Hawaï. Van deze eilanden behoren er 8 tot Kiribati en de overige zijn van de Verenigde Staten van Amerika.
Algemeen
Karibti is een onafhankelijke republiek binnen het Britse Gemene Best en ligt in het westen van de Pacific. Het is een onderdeel van de regio´s Micronesië (Gilberteilanden) en Polynesië (Phoenix- en Line eilanden).
De Line eilanden zijn weer onder te verdelen in 3 groepen nl.
- De Noordelijke eilanden
- De Centrale eilanden
- Zuidelijke eilanden
Tot de Noordelijke eilanden behoren:
- Kingman Rif
- Palmyra-atol
- Teraina
- Tabuaeran
- Kiritimati
Kingman Rif
Dit rif werd in 1978 ontdekt door de Amerikaanse kapitein Flanning, maar het werd vernoemd naar kapitein Kingman die in 1853 voet aan wal zette. In 1922 annexeerde de Verenigde Staten het eiland, en maakte er in 1934 een reservaat van.
De luchtvaartmaatschappij Pan Am gebruikte het rif als overslag voor de luchtpost tussen Hawaï en Nieuw- Zeeland. Dit stopte in 1938 nadat een vliegtuig verongelukte.
Bij laagwater liggen delen van het Kingman Rif ongeveer 3 voet boven water. Normaal gesproken ligt het onder de zeespiegel.
Palmyra Atol
Hawai eiste deze atol als eerste op in 1862. In 1898 gingen de rechten over naar de Verenigde Staten toen zij Hawai onder hun beheer namen. Het bijzondere is dat in de Hawaïaanse Statehood Act (dit is een soort eigendomsakte) uit 1959 deze atol niet vermeld werd. Hierdoor claimde de Nature Conservancy het eiland. Deze organisatie zorgt nu voor de natuurlijke ontwikkeling en onderhoud van deze atol.
Vanaf 2001 zijn zowel de atol als de lagune een nationaal park. Walvissen, dolfijnen en de bedreigde groene zeeschildpadden komen in de wateren rondom deze atol voor. Op de atol broeden vele soorten vogels, waarvan onder andere de “Red footed Booby”.
Teraina Island
Dit eiland staat beter bekend als Washington Island, vernoemd naar de voormalige president George Washington van de Verenigde Staten. Toen het eiland in 1979 onafhankelijk werd is de naam Teraina Island ook een wettelijk goedgekeurde naam, naast Washington Island. Een eiland met een landoppervlakte van ruim 14 km² dat 150 km ten noordwesten van Tabuaeran ligt. Het eiland is 7,5 km lang en 2,5 km breed. Het eiland had bij een telling in 2005 bijna 1.200 inwoners.
Tevens is er een zoetwater meer met een maximale diepte van 10 meter, wat zeer opmerkelijk is voor deze omgeving alsmede de omringende moeraslanden. Dit eiland is onderdeel van de republiek Kiribati.
Op het eiland is de thuisbasis van de bedreigde papegaaiensoort Lorikeet, waarvan er ongeveer 1.000 zijn. Ook broeden hier ca. 10 andere vogel soorten waaronder de Witte Stern.
Tabuaeran Island
Onder de naam Fanning Island kennen we dit eiland ook. Het heeft een landoppervlakte van 34 km², had rond 2005 ruim 2.500 inwoners. Het ligt 285 ten noordwesten van Kiritimati en 140 km ten zuidoosten van Teraina en meet 18 km x 11 km. Dit onder Kiribati vallende eiland heeft 6 dorpjes, en geen natuurlijke haven. De meeste van de bewoners zijn werkzaam in kopra (het vlees van de kokosnoot)
Op het dagelijkse menu staat geïmporteerde rijst en ingeblikt vlees, alsmede schelpdieren, kokosnoot, wild zwijn, kippen en zeewier. Een belangrijke bron van inkomsten is het exporteren van kopra en de handgemaakte producten, zoals porseleinen schalen, maar ook de export van Karibati postzegels, messen en haaientanden.
Kiritimati Island
Ook dit is één van de vijf eilanden van Kiribati, met een landoppervlakte van bijna 340 km².
Dit is circa 48% van de totale oppervlakte van Kiribati. Het heeft ongeveer 3600 inwoners, te danken aan de periode 1979 tot 1999, waarin het aantal bewoners verdriedubbelde.
Kiritimati is ´s werelds grootste koraalatol.
De legendarische Kapitein James Cook noemde het Christmas Island, omdat hij op kerstavond 1777 het eiland heeft ontdekt. Tot 150 jaar later woonden er geen mensen op het eiland, toen begonnen de Britten met het aanleggen van kokosnoot plantage. In de jaren 1950 tot 1960 hebben de Britten atoombommen getest, door ze hoog in de lucht te laten exploderen. Door ze hoog in de lucht te testen, is gelukkig geen radioactiviteit gemeten op het eiland zelf, waardoor de mensen, dieren en planten geen gevaar lopen.