Senegambia reis door Senegal/Gambia: van wildpark tot slaaf

De Senegambia rondreis van KRAS door Senegal en Gambia is een echte Afrikaanse ervaring. Het betekent ook dat je je moet kunnen instellen op een primitief verblijf en je moet willen ervaren hoe het echte leven in deze West-Afrikaanse landen gaat. Dit deel van de reis gaat over het verblijf vanaf Tendaba Camp in Georgetown. In de reis leer je ook nog eens veel over het verleden van het land, maar ook over de slavernij en de leefomstandigheden van mensen in de west-Afrikaanse landen.

Tendaba Camp in Georgetown

Na een stoffige reis door de binnenlanden van Gambia is mijn verwachting voor Georgetown hoog gespannen. Waarom? Omdat hier de slaven werden binnengebracht en verspreid. Niets dan een paar borden en een vestingmuur herinnert echter nog aan die nare dagen. De omgeving lijkt gewoon net als andere Gambiaanse plaatsen. Een wandeltochtje door het dorp levert dezelfde taferelen op als overal. Vooral veel jonge jongens die met ons meelopen en ons van alles willen aanbieden. Ik praat wat met ze mee, vraag ze naar wat ze doen en wat voor school ze volgen. Ze vinden me allemaal leuk met mijn blonde haar en vanavond komen ze dansen. Dat ik dat wel even weet en dat ik daar wel bij ben. Ondertussen bekijken we het dagelijkse leven in Georgetown dat niet echt heel bruisend is overigens, maar wel oké.

Slapen met de kleren aan

Na de rondgang gaan we naar ons kamp dat echt een kamp is. We slapen wel in een gebouw overigens van steen. Maar de kamers zijn soberder dan sober. Een bed op een blok beton met alleen een dun lakentje blijkt in de nacht te koud. Ik trek daarom mijn kleren maar aan. Om me heen wel een klamboe die moet beschermen tegen de (malaria)muggen. Maar vreemd genoeg hier wel gewoon elektriciteit. Ik maak er overigens weinig gebruik van, want na het weer uitstekende diner in buffetvorm is er dat Afrikaanse dansen.

Afrikaanse dans

Op elke locatie en in elk hotel waar we komen worden 's avonds Afrikaanse dansen opgevoerd. Djembespelers zetten het ritme, mannen en vrouwen gaan vervolgens helemaal los. En wij Hollanders kunnen daar niets van als we de dansvloer worden opgetrokken. Hoe ze het doen weet ik niet, maar ze maken bewegingen met handen en benen die door ons niet na te doen zijn. Het ritme is snel en beeldt niet alleen geschiedenis, maar ook gewoon de aantrekkingskracht tussen man en vrouw uit. Mooi is het als dit tot een apotheose leidt: de leider van de djembe spelers wordt door de dansende vrouwen bekleed met kledingstukken die zij uittrekken. Daarmee nodigen zij hem uit om mee te gaan dansen. En dat doet hij. Met een ontbloot, maar prachtig gespierd lijf danst hij zichzelf in het zweet. De erotiek spat er van af, maar het is prachtig om te zien.

"Ik heb honger en jij moet betalen"

Ik krijg het overigens ook nog aan de stok met een paar van de dansers. Het zijn de jongens van die middag die nu vinden dat ik hun eten maar moet betalen. Ze hebben honger en zijn speciaal voor mij komen dansen. Ik zeg ze dat ik ze niet gevraagd heb dat te doen, maar ze blijven heel erg opdringerig. Dit is mijn tweede bezoek aan Gambia en ik trap niet overal meer in. Een jongen uit het camp die daar mijn drankjes inschenkt, neemt het voor me op en zegt dat ze moeten gaan. Ze antwoorden dat hij zich stil moet houden of dat ze hem anders te grazen gaan nemen. Dat schiet me helemaal verkeerd en ik zeg ze dat ze dan echt met mij te maken krijgen. Ze lachen wat besmuikt, maar dat vergaat ze als ik zeg dat ik de zwarte band in karate heb. Ze druipen dan snel af. Later zal ik ze op een andere locatie weer terugzien, terwijl ze in een erbarmelijk slechte show optreden. Dan geen goede dansers zoals vanavond, maar tweederangs exemplaren die zo uit het dorp zijn getrokken. Overigens zijn ze dan nog steeds veel beter dan wij zijn.

Ik heb een andere vrouw nodig en jij bent de mooiste

Als ze zijn vertrokken zit ik nog alleen met een Duits homopaar en hun gids. Of hun gids door heeft of de heren een setje zijn, weet ik niet., want homoseksualiteit is niet echt bespreekbaar in dit Islamitische land. Mannen doen het met vrouwen en het liefst met meerdere vrouwen, maar dat er ook iets is als mannenliefde of vrouwenliefde gaat er niet in. Het onderwerp gaat in ieder geval al snel over de favoriete bezigheid van deze Westafrikanen namelijk de vleselijke lust. De man stelt dat hij met zijn ene vrouw niet tevreden is en dat hij nu op zoek is naar een andere. Er ontspint zich een gesprek waarbij ik hem het vuur aan de schenen leg om te vragen of zijn vrouw dan wel zo tevreden is over zijn activiteiten met haar op dat gebied . Hij zegt natuurlijk van wel, maar dat blijken alle Gambianen te doen. Toch lach ik me dood, zeker ook door de opmerkingen van de beide andere mannen die uit Duitsland komen maar nu in Engeland wonen en in de mode werken. De gids vraagt me op het einde toch nog even of ik geen interesse heb. Ik lach om hem, schudt hem zijn hand en wens hem welterusten.

Slapen op een stuk beton

In mijn kamertje op dat blok cement bedenk ik lachend dat een beetje gezelschap best gezellig zou zijn. De volgende ochtend is hij de eerste die ik weer tegenkom als ik op weg ben naar het ontbijt. Het is nog vroeg en donker, maar we herkennen elkaar meteen. Ik krijg een dikke knuffel en hij fluistert daarbij in mijn oor dat het nu best nog wel even kan. Ik lach hartelijk en wens hem het beste. Bij het ontbijt staat alweer mijn verdediger van de vorige avond. Veel slaap kan hij niet gehad hebben, want alles moest ook nog opgeruimd worden. Onze koffers worden ondertussen al weer op de bus geladen. Dat gaat met gewone spierspanning. De chauffeur klimt behendig op de bus via een raam, de gids tilt de zware koffers op en hij trekt ze op het dak. Daar zet hij ze vast met een touw. En wel zo dat ze door de takken die we in de natuurkampen voortdurend raken niet van het dak worden gezwiept. Elke dag opnieuw klautert hij weer dat dak op en trekt ze omhoog en laat ze zakken. Geen wonder dat zijn armen er zo gespierd uit zien.

Op naar Tambacounda

Na dit weer wonderlijke ontbijt, waarbij een fleecetrui geen overbodige luxe is omdat het in de nacht en in de ochtend best koud kan worden in Gambia staat de route naar Senegal op het programma. We wijken af van het programma en gaan niet met de ferry maar nemen gewoon de hoofdweg naar het Franstalige land. Wie op zo'n route een geweldige snelweg verwacht heeft het volkomen mis. Asfalt is er nauwelijks te vinden, maar gaten in de weg des te meer. En geen kleine gaten, onderweg zien we echt dat er hele vrachtwagens vast hebben gezeten in de kraters in de grond. De chauffeur rijdt uren achter elkaar van links naar rechts en weer terug om alle obstakels te vermijden. In de bus is de stemming overigens opperbest. Er gaan snoepjes, dropjes, bananen en allerlei ander eetbaars van voor naar achter. Er wordt gelachen en er zal gedurende de hele reis geen wanklank klinken. Zelfs niet als mensen ziek zijn of vreselijk moeten hoesten door al het stof dat in longen, neus en mond terechtkomen. Later zien we dat er ook veel reizigers zijn die een mondkapje dragen. Geen onlogische stap en zelfs wel redelijk praktisch. Onze kleren zijn inmiddels rood gekleurd. Dorus, die achter me zit en de allerlaatste plek in de bus bezet ziet er uit als een Aboriginal. Al het rode stof lijkt zich aan zijn gezicht te hebben gehecht. We hebben de ramen wel open om alles dat binnenkomt er ook weer zoveel mogelijk uit te laten, maar hij zit net op een plaats waar de golf keert. Zijn gezicht en haar zijn rood, zijn witte korte broek is nauwelijks nog te onderscheiden. Mijn blauwe laarzen die ik aanheb, zijn eveneens niet meer blauw, maar verdwenen onder een laag stof. Ieder van ons heeft wel wat last van de keel, omdat er zoveel stof in is gaan zitten. En dan zien we ondertussen al die mensen voorbij lopen die iedere dag in dat stof lopen. Kilometers lang met zware emmers op hun rug, soms op de fiets of op een ezelkar met van alles achterop. Onze bus hult ze vervolgens in nog meer stof!

Over Gambia en Senegal

Gambia en Senegal liggen in West-Afrika aan de Atlantische Oceaan. Gambia is ongeveer eenvijfde deel van Nederland en België samen als het om oppervlakte gaat. Dit zijn 11.300 vierkante meters. Gambia is eigenlijk een brede strook land die aan alle kanten wordt omgeven door Senegal. Door Gambia heen loopt de rivier The Gambia. Hij ontspringt op het Foeta Djallonplateau in Guinea en stroomt via Senegal en Gambia naar de Atlantische Oceaan. Gambia is alleen langs de kuststrook wat breder dan 35 kilometer, maar landinwaarts blijft het bij die lengte. Bij de kust is dat 70 kilometer, wat nog niet echt enorm is. Wie Gambia zou meten van het westen tot aan de oostelijke grens met Senegal zou hemelsbreed uitkomen op 320 kilometer. Wie de weg neemt vanaf Banjul moet echter 400 kilometer rijden over soms erbarmelijke wegen. Gambia wordt van alle kanten omsloten door Senegal, waar het ook een goede relatie mee heeft.

Temperatuur in Gambia

Gambia heeft een redelijk constant weerbeeld. Vaak staat er wel een lekker windje en dan is het heerlijk toeven in het West-Afrikaanse land en dat trekt dan ook veel toeristen aan. In het droge seizoen dat loopt van oktober tot en met juni (in juni begint er overigens al veel meer regen te vallen) wordt warme lucht aangevoerd vanuit de Sahara. Door de koelere oceaan wordt deze wind kouder en dus aangenaam. In het binnenland is de temperatuur overdag erg hoog, maar kan hij 's nachts aardig zakken. In de regentijd vallen de vaak hevige regenbuien vaak in de middag en in de avond. Dit is echter geen garantie dat het ook niet in de ochtend stortregent. Vanaf december tot en met april schijnt de zon bijna altijd en dat is dan dus ook een goede tijd om naar het land af te reizen voor een zonvakantie. Overigens wordt het in de regentijd het heetst in Gambia. In combinatie met de hoge luchtvochtigheid is dat dan ook niet voor iedereen even aangenaam. Daar komt nog bij dat in de regentijd de malariamug erg actief is en veel slachtoffers maakt. Reizigers kunnen daarvoor malariapillen slikken, maar ook dan is niet gezegd dat iemand de ziekte niet krijgt. Er zijn namelijk steeds meer malariamuggen die resistent zijn tegen de pillen. Wie dan bij thuiskomst rillerig, koortsig en misselijk is, dient zich direct bij een dokter te melden.