Venetië is meer dan de San Marco en het Canal Grande

Venetië is het meest bekend om zijn San Marco kathedraal en het Canal Grande met zijn prachtige gebouwen, maar de stad heeft nog veel meer te bieden voor wie wat verder kijkt. Dat hebben wij op deze korte vakantiereis ondervonden. De achterkant van Venetië is het gedeelte buiten de toeristische routes. Op een zonnige morgen in het voorjaar vertrekken we voor een culturele vakantie van een week naar Italië. Met de auto, want we hebben graag de tijd aan onszelf. We hebben een appartement gehuurd in het dorpje Mira, vlak bij Venetië, dat het hoofddoel van de reis is. We hebben al veel over de stad gelezen en nog meer erover gehoord, maar we willen zelf wel eens ondervinden wat ervan klopt. De een vindt Venetië veel te toeristisch, terwijl de ander het juist een unieke stad vindt. Het klopt allebei.

Het toeristische deel van Venetië

Venetië is inderdaad erg toeristisch en dan vooral op de gedoodverfde plekken die in alle reisgidsen staan, maar in het voorjaar heeft men daar minder last van dan in de zomer. Het voorjaar is dan ook volgens iedereen de beste tijd om de stad te bezoeken, alleen al vanwege de mildere temperatuur. In de zomer is het er niet alleen veel drukker, maar ook vele malen warmer en het water blijkt dan ook niet altijd even fris te ruiken.

"Ons" landgoed dicht bij Venetië

Na een reis van tien uur komt men eerst in Mira aan. Mira ligt een klein stukje van Mestre vandaan, van waar men eventueel de trein kan nemen naar Venetië. Mestre is een flink stadje met 170.000 inwoners en nogal wat industrie en een treinstation dus, wat Mira jammer genoeg mist. Het is in de schemering wel even zoeken naar het appartement, maar daar aangekomen zijn we blij verrast.

Een oud, Italiaans herenhuis

We wonen op het platteland in een zijvleugel van een oud, Italiaans herenhuis dat men de vergane glorie nog aan kan zien. Het landgoed ligt langs een klein kanaaltje, waar vroeger goederen vanuit de lagune van Venetië af en aan gevoerd werden. Men kan nog zien hoe vroeger de goederen naar de zolder van het landhuis gehesen werden. Grappig! Een oudere vrouw laat ons binnen en geeft de sleutel van het appartement en de ingangspoort.

Leuk ingericht appartement

Het appartement is gezellig Italiaans ingericht en heeft een overdekte galerij aan de voorkant, waar we lekker kunnen zitten. Het is blijkbaar pas gerestaureerd, in tegenstelling met het herenhuis zelf dat er jammer genoeg erg verveloos uitziet. Er schijnt niemand te wonen. De blinden zijn gesloten.

In Padua regent het nog meer

De volgende morgen regent het nog steeds. We hebben lekker geslapen, hoewel de slaapkamer vlak onder de rode pannen ligt, die we vanuit het bed kunnen bekijken. Blijkbaar is hier geen isolatiemateriaal nodig. Het kanaaltje naast ons appartement is door de regen flink gezwollen en we vragen ons af of het water wel eens tot aan of zelfs in de woning kan komen. Wat we vandaag niet willen meenemen zetten we daarom maar even boven in de slaapkamer. Dat is veiliger.

Eerst maar naar Padua

Gezien het weer gaan we maar niet naar Venetië. De stad willen we liever voor het eerst in de zon zien. Dat is leuker om foto’s te maken. We rijden dus door het Italiaanse landschap naar Padua. Daar is het eventjes droog als we de mooie kerk van de H. Antonius van Padua willen bekijken, maar als we buiten komen, regent het alweer. We laten ons er niet door beïnvloeden en eten een heerlijk Italiaans ijsje op een nat terrasje waar we dan maar even een paar stoelen droog vegen. Het is smaakt perfect.

Een natte terugreis

We nemen de auto en rijden via allerlei dorpjes terug naar Mira, maar dat valt tegen. De riolering hier schijnt het water af en toe niet te kunnen slikken. We raken in een waterweg, waarin we steeds dieper wegzakken. Net als het lijkt alsof de motor van de auto ons in de steek gaat laten, zien we tot onze opluchting de auto voor ons langzaam herrijzen uit de modderige soep. We komen heelhuids thuis, waar het eindelijk opgehouden is met regenen.

Naar Monte Grappa

De tweede dag regent het ook en we besluiten dan maar eens naar Monte Grappa te rijden, aan het begin van de Alpen. In het reisboekje staat dat men vanaf de top van de Monte Grappa een fantastisch uitzicht heeft op het vlakke land. De weg erheen is echter saai. De lucht is grijs en het motregent. Bovendien zijn de dorpjes waar we langs komen niet echt interessant. Als we er eindelijk zijn aangekomen en naar boven rijden, zitten we al in een mum van tijd in de mist.

In de mist

Boven zit het dan ook potdicht, wat enorm op de lachspieren werkt. We kunnen hooguit tien meter voor ons uit zien. Er staat een monument voor gevallen Italiaanse soldaten uit de 2e wereldoorlog. Het restaurantje is dicht en verder is er niets te beleven. We zakken dus maar weer naar beneden en eten wat lekkers in de pizzeria van het eerstvolgende dorp. Als we hier ooit in de buurt zijn, doen we het vast nog eens over, maar dan met beter weer.

Venetië

De volgende dag schijnt de zon. Eindelijk! Het water in het kanaaltje naast ons appartement is wonder boven wonder helemaal gezakt. We besluiten om vandaag de veerboot naar Venetië te nemen en we rijden dus naar de aanlegplaats in Fusina. Niet alleen varen we allemaal graag, maar op die manier kunnen we straks tegelijk mooie foto’s maken van de skyline van de stad. Dat klopt.

De skyline van Venetië

De skyline van Venetië is een plaatje in de zon! Een schitterend gezicht. We genieten. De veerboot zet ons af bij Zattere, dat in de wijk Dorsudoro ligt. We wandelen de wijk door en gaan de brug over het Canal Grande over. We willen het eerst toch maar naar het San Marco plein, want nu we hier toch zijn, willen we het wel even zien.

Het San Marco plein

Het San Marcoplein is druk en inderdaad heel toeristisch. We bekijken de (echt scheef staande) Campanile en de prachtige kathedraal met de vele kunstschatten, waar we met verbazing over de golvende mozaïekvloer lopen. Die ligt niet recht en plat, maar blijkt op de vochtige bodem van de lagune in beweging te zijn. Hoe lang zal deze prachtige kathedraal er nog staan? En niet alleen de kathedraal, maar ook de scheef gezakte Campanile en al die andere, fantastische kerken en paleizen. Het zal bergen geld kosten om de ontelbare monumenten die Venetië rijk is te kunnen behouden. Dat kan de stad zelf beslist niet alleen opbrengen en het is de vraag of zelfs de regering van Italië dat kan.

Stad op eilandjes

Venetië is gebouwd op een aantal bij elkaar liggende eilandjes, waardoor er geen autoverkeer mogelijk is. Al het stadsverkeer in het centrum gaat dan ook te voet of per boot, of dat nu gondels, watertaxi’s, motorbootjes van particulieren of veerboten zijn. We hebben slechts een paar dagen om de stad te bekijken en hebben hem daarom ingedeeld in enkele sectoren. Daarbij willen we best wel de toeristische onderdelen zien, maar beslist ook de stille straatjes en het gewone leven van alledag. Het is apart! We zien de vuilnisboot varen die de vuilniszakken verzamelt en wegbrengt. We zien een ambulanceboot en een politieboot. In een van de stille achteraf steegjes zien we hoe twee gondeliers zich met hun voet tegen de gevel afzetten om op de juiste manier en zonder elkaar te raken elkaar te kunnen passeren. Acrobatische toeren!

Sporen van hoog water

Over het algemeen zijn de huizen goed onderhouden, maar vooral de muren aan de waterlijn hebben veel te lijden. Niet alleen vanwege de golfslag van langs varende boten, maar vooral ook van de perioden van hoog water. Af en toe staat immers zelfs het San Marco plein onder water en moeten bewoners en toeristen over plankiers lopen om met droge voeten op hun bestemming te komen. Niet elke huiseigenaar heeft het geld om regelmatig de onderkant van zijn gevel te laten stuken, met als gevolg dat die er vaak wat haveloos bij staat. Aan de andere kant doet de Venetianen alle moeite om hun stad te versieren met bloemen.

Bijzondere stad

Venetië is een bijzondere stad. Niet alleen vanwege zijn ligging in en aan de lagune en zijn net van waterstraten, maar ook vanwege zijn speciale bouwwerken en de aparte levensstijl van de bewoners. Wie echter alleen naar Venetië gaat om de wereldberoemde gebouwen en bruggen te bekijken, doet zichzelf en ook de stad tekort. Hij zal thuiskomen met mooie plaatjes van het San Marcoplein, de overbekende Campanile, een enorm aantal prachtige kerken vol met kunstschatten, de Rialtobrug en een herinnering aan het lekkere en vaak erg dure eten dat hij of zij in de verschillende restaurantjes heeft gevonden, maar Venetië is veel meer dan dat. Wie door het toeristische plaatje heen kijkt ziet de specialiteit van de stad. Dank zij het water en de vele bebouwde eilandjes waar de stad uit bestaat heerst er ook een aparte sfeer. De krappe ruimte wordt zo goed mogelijk door zijn bewoners benut. Er is weinig nieuwbouw, maar er wordt veel opgeknapt en men woekert met de beschikbare woonruimte. Het is leuk om te zien hoe men hier en daar bouwkundige oplossingen heeft gevonden en hoeveel leuke, soms zelfs grappige bruggetjes er over de kanalen gebouwd zijn.

Winkeltjes in achterafstraatjes

Niet de winkeltjes met de toeristische maskers en de volgebouwde gouden brug zijn interessant, maar juist de kleine winkeltjes in de achterafstraatjes. Wij vonden er verschillende antiekzaakjes, winkeltjes met oude en nieuwe schilderijen, tassenwinkels, juweliers, een glasblazer en de werkwinkel van een vioolbouwer. De straatjes zelf zijn een belevenis. Ze zijn over het algemeen goed geplaveid en netjes. Hier en daar vinden we een doorkijkje naar een mini stadstuintje dat compleet ingesloten mooi ligt te zijn en waar je zelfs vogeltjes hoort kwetteren.

Prachtige balkonnetjes

Er zijn balkonnetjes met terracotta potten vol bloemen, maar ook waslijnen tussen de huizen en over de kanalen heen. We hebben gelukkig een goede stadskaart, want zonder kaart is het een doolhof van smalle straatjes die soms doodlopen op een kanaaltje en waar we dan weer een stuk terug moeten om een bruggetje te vinden zodat we aan de overkant kunnen komen. Ik zie toeristen met koffers bruggetjes op en af sjouwen. Ze hebben vermoedelijk een logeeradres in de stad en moeten nu een waterbus vinden om bij het station te komen. Ik ben blij dat wij in Mira wonen, waar we gewoon met de auto tot aan ons appartement kunnen komen.

Een sportplaats voor wandelaars

De laatste dag rijden we vanuit Mestre met de trein naar Venetië. Het station ligt net aan het begin van de stad en omdat we het gedeelte aan het einde van het Canal Grande nog niet gezien hebben, lopen we te voet de hele stad door. Kriskras door kleine steegjes en overal is wel weer een bruggetje waarvoor we een aantal trappen omhoog en omlaag moeten. [Venetië is op die manier een sportplaats voor wandelaars. Midden in een smal straatje, waar nauwelijks twee mensen elkaar kunnen passeren vinden we een smalle pizzeria, die geen zitplaatsen heeft, maar waarvan de eigenaar zijn pizza’s in stukken aan het raam verkoopt. Het ruikt zalig en we nemen er dus maar eentje. Heerlijk! Ik heb zelden een lekkerder pizza gegeten dan daar in dat straatje, leunend tegen een muur vanwege mijn zere voeten.

Het Arsenal

Bijna aan het eind van de lange kade in Venetië ligt het Arsenal. Het is een van de oudste en grootste scheepswerven uit de 16e eeuw. Hier vandaan kwamen de grote Venetiaanse schepen, waar men handelswaren uit verre oorden mee naar de stad haalde en daar verhandelde. De scheepswerf heeft Venetië geholpen groot en rijk te worden. Twee torens waken over de ingang van het Arsenal. We wandelen om het hele complex heen. Wat een fort! Het is goed te begrijpen dat hier zoveel mooie, grote schepen gemaakt werden. Venetië was een rijke stad waar veel en graag geld verdiend werd en waar de bewoners zich dank zij het water goed konden verdedigen tegen hun aanvallers. Ze konden hun rijkdom dan ook lang vasthouden, waar nu de vele paleizen nog van getuigen.

De Basilica Santi Giovanni et Paulo

Van alle kerken en basilieken in Venetië wil ik er toch eentje uit noemen. Ze ligt in de wijk vlak achter het Arsenal en is een van de mooiste kerken die we in Venetië gezien hebben. We hadden een dergelijke kerk niet verwacht in een van de rustigste woonwijken van de stad en het was een aangename ontdekking.

Bange verkopers op de kade van Venetië

Weer terug op de hoofdkade nemen we een ijsje en gaan op een van de bankjes zitten genieten van het uitzicht op het water en het verkeer daarop. Er komen een aantal Afrikaanse verkopers op ons af, beladen met tassen leren riemen en horloges. Ze willen wat verkopen, maar wij hebben op onze reizen ervaring opgedaan met deze soort praktijken en trappen er niet in. Plotseling maken ze allemaal tegelijk rechtsomkeert en wandelen, steeds weer achterom kijkend, het bruggetje over naar de andere kant van de kade. Wij kijken ook in die richting en zien een stelletje Carabinieri aankomen. Eveneens op hun gemakje en luchtig zwaaiend met hun knuppel. Nu snappen we het. In Florence hebben we iets dergelijks al eens meegemaakt. De Afrikanen hebben natuurlijk geen verkoopvergunning en maken zich uit de voeten zodra ze de politie zien. Die maakt er zich niet al te druk om, want zodra ze hun hielen gelicht hebben, zijn ook de verkopers weer terug op de kade. En ja, even later zijn de Carabinieri vertrokken en de Afrikanen nemen hun plek weer in. De rust is weergekeerd.

Venetië is een fantastische stad

We zijn voor altijd in de ban van Venetië. Een unieke stad, op een unieke plaats en met een unieke levenswijze en een heerlijk romantische sfeer. Voor wie het zich kan permitteren is een rondvaart in een gondel natuurlijk erg leuk, maar deze wordt in vergelijking met de watertaxi duur betaald. De vraag is of u in een gondel meer van de stad ziet dan wanneer u rondwandelt en af en toe gebruik maakt van de taxiboten. De stad is echter een bezoek meer dan waard.

Een echte verrassing

Op onze laatste dag krijgen we nog een echte verrassing. In het grote huis van ons landgoed is al een paar dagen leven te zien. De blinden van een kamer zijn open en nu hangt er was buiten. We bellen dus maar aan om af te rekenen. Tot onze verrassing is er een vriendelijke dame, de eigenares van het landgoed die slechts in de zomer af en toe hier woont, maar normaal in haar huis in Mestre leeft. Ze nodigt ons uit om binnen te komen en als ze merkt dat wij vol verbazing rondkijken, laat ze trots haar bezit zien. Prachtig! Zo verveloos als het landgoed er vanbuiten uitziet, zo interessant is het van binnen. Er hangt een enorme, prachtige kroonluchter midden in de hal en aan de muur hangt een grote, oude spiegel in een mooie lijst.

Een prachtige vloer

De vloer is belegd met mozaïek en er staan nog de authentieke Italiaanse meubels en kasten in de kamers. Het interieur heeft beslist grandeur! We mogen zelfs even mee de monumentale trap op om boven te kijken, waar nog de ijzeren bedden staan met gewatteerde dekens en prachtig beddengoed. Het is fantastisch om hier zomaar een inkijkje te mogen nemen. We bedanken onze gastvrouw heel hartelijk daarvoor en wensen haar het beste. Jammer dat we daar geen foto’s van hebben kunnen maken, maar dat leek ons niet zo netjes. Vol mooie indrukken beginnen we aan de thuisreis.

Tips voor een bezoek aan Venetië

Eten en drinken zijn op de toeristische plekken schrikbarend duur. Beter is het om een van de zijstraten in te duiken en apart van de drukbezochte plekjes een restaurantje of terrasje te zoeken. Met de auto vanuit Mestre naar de parkeergarage rijden is goed mogelijk, maar het parkeren daar is peperduur. Veel beter is het om vanuit Mestre de trein of de veerboot te nemen. Bedenk ook dat u in Venetië veel moet lopen als u echt wat van de binnenstad wilt zien. Neem dus een paar schoenen mee, waar u gemakkelijk op kunt lopen.

Venetië bij nacht is bekoorlijk

Als u de mogelijkheid hebt blijf dan ook eens in de avonduren in Venetië. Als de verlichtingen aan zijn krijgt de stad iets intiems. Het gele licht verzacht bovendien de oneffenheden die er overdag te zien zijn en het water weerkaatst sprookjesachtig alle lichtjes van paleizen, boten en gondels. Op het San Marcoplein spelen de orkestjes de hele avond. U krijgt zo een fantastische indruk van een stad die u bij zal blijven.