Antarctica, keerpunt Vernadsky Station

We brengen de nacht door tegenover het Vernadsky Station in het gebied met de naam “Three little Pigs”. Het weer is kalm en het wordt maar gedeeltelijk donker. Om 08.00 uur schijnt de zon alweer en is het tijd om terug te varen naar het Lemaire Channel dat we na het ontbijt bereiken. Het Vernadsky Station is het verste punt van onze reis, waarbij we zo van de prachtige natuur genieten, dat we er nauwelijks om kunnen treuren dat we net niet over de Zuidpoolcirkel zijn geweest.

Keerpunt Vernadsky Station als verste punt van Antarctica reis

Ons meest zuidelijke punt ligt op 65°45' terwijl de Zuidpoolcirkel op 66°33' ligt. Ook het keren bij het Vernadsky Station, met de wetenschap op de terugreis te zijn, wekt geen negatieve emotie op, omdat we voor de tweede keer enorm genieten van het uitzicht van het Lemaire Channel. We komen om 11.00 uur aan bij Port Lockroy maar maken pas om 13.30 uur na de lunch een landing.

Port Lockroy historische plaats

Port Lockroy is een natuurlijke haven op het Antarctische Schiereiland op Brits Antarctisch grondgebied. Na de ontdekking in 1903 door een Franse Expeditie werd de haven gebruikt voor walvisvangst. Op 16 februari 1944 werd er een Brits onderzoekcentrum ingericht dat tot januari 1962 operationeel is geweest. Het is het oudste Britse gebouw in het gebied van het Antarctische schiereiland en is in het Antarctische Verdrag vermeld als historische plaats en monument. Nadat de voormalige basis in de zestiger jaren "overbodig" werd door de opening van andere onderzoeksstations, lag hij er decennia lang verlaten bij.

Nu een museum

In 1996 werd Port Lockroy vernieuwd. Dit door toedoen van de British Antarctic Historical Trust, onder bezielende leiding van bergbeklimmer en selfmade historicus David Burkitt. Alle achtergelaten rommel werd opgeruimd en de houten gebouwtjes werden in hun oorspronkelijke staat teruggebracht. Het is nu een museum en een postkantoor dat zichzelf bedruipt door de verkoop in het kleine winkeltje van prachtige postzegelseries, stickers, poloshirts en emblemen met afbeeldingen van heroïsche momenten in de rijke Britse Antarctische geschiedenis. De opbrengst van het souvenirwinkeltje financiert ook het onderhoud van andere historische plaatsen en monumenten in Antarctica.

Jaarlijks bijna 17.000 toeristen

In het postkantoor worden jaarlijks zo’n 45.000 ansichtkaarten met postzegel en stempels van Antarctica verwerkt. Houd wel in de gaten dat de verzending naar het adres een paar maanden tot een halfjaar kan duren. Tevens kunnen bezoekers er een zeer gewilde en zeldzame stempel van Antarctica in hun paspoort laten zetten.

Jaarlijks bezoeken bijna 17.000 toeristen het piepkleine Port Lockroy. Sinds de restauratie in 1996 worden de ezelpinguïns van Port Lockroy nauwgezet gevolgd om na te gaan of zij hinder hebben van de vele toeristen. Maar onderzoek heeft aangetoond dat toeristen de populatie niet hinderen. De kolonie groeit zelfs aan.

Skelet van een blauwe vinvis

Na een bezoek aan Port Lockroy gaan we bij Goudier Island het bijna volledige skelet van een blauwe vinvis bewonderen die rond 1930 is gestrand. Sneeuw Sheathbills zitten op de beenderen. Ook zien we een blauwoog shag op de resten van rotsen. Na het landen varen we verder door het Neumayer Channel dat evenals zoveel plaatsen uit de streek beroemd is om zijn mooie landschap. Daarna steken we tijdens het diner opnieuw de Gerlache Strait over.

Humpback wales

Als alles opgediend is horen we plotseling een kreet van een van de passagiers. Enkele tafelgenoten springen overeind en iemand roept een paar keer achter elkaar humpback wales. Dat is het moment waarop iedereen opvliegt, het eten koud laat worden en naar het dek rent. Allemaal zijn we de waarschuwing vergeten om niet te rennen op het dek. Maar gelukkig is het droog en glijdt niemand uit. Iedereen staat sprakeloos naar de verrichtingen van de walvissen te kijken. Het duurt zelfs even voordat de camera’s tevoorschijn komen en het onophoudelijk klikken begint.

Na het eten worden we voor de derde achtereenvolgende avond getrakteerd. De eerst keer met een barbecue op het dek, de tweede keer met een grandioze taart en nu met een werkelijk bloedmooie zonsondergang. Alles kleurt rood waarbij de bergtoppen lijken te gloeien.