Eigen museum voor vader van Kuifje

Kuifje, Kapitein Haddock, professor Zonnebloem, de snoezige Bobbie. Alleen al bij het noemen van hun naam zien we de gezichten voor ons. Hun avonturen zijn zo levensecht dat we ze niet snel vergeten. Op 2 juni 2009 opende in Louvain-la-Neuve het Hergémuseum zijn poorten.Op 2 juni j.l. opende het Herge museum zijn poorten.

Gezellige studentenstad

Het museum ligt zo’n 30 km ten zuiden van Brussel aan de rand van de gezellige studentenstad Louvain-la-Neuve. Het oogt als een witte boot die drijft in het bos van het Bois de la Source. Aan de voorkant prijkt in grote letters de naam Hergé. Al wandelend over een promenade krijgen we het gevoel aan boord te gaan van een aangemeerd schip. Binnen zien we vier etages die via loopbruggen met elkaar verbonden zijn. De zalen doen denken aan het beeldverhaal omdat ze in vakjes verdeeld zijn. Zo lijkt het alsof we steeds een andere strip binnenlopen. Met deze adembenemende constructie bewijst architect Christian de Portzamparc dat hij in 1994 terecht de prestigieuze Pritzker Price won.

Kuifje

Het leven van een beeldverhaalschrijver was niet altijd gemakkelijk. In 1938 verzuchtte Hergé dat het werk van de fantasie hem ‘leeg’ zoog. ‘Ik ben niet altijd tot schrijven in staat.’ Iets van deze wereld ontstaan uit het niets vinden we wanneer we de eerste zaal binnenstappen. Het is er zo duister dat we bijna niets zien. Het spaarzame licht komt vanuit rondjes in de donkere wanden. In deze openingen herkennen we allerlei stripfiguren.

Hun maker leren we kennen wanneer we verder lopen. Als kind bleek hij al tijdschriften vol te krabbelen. Volgens zijn ouders was hij alleen maar braaf, wanneer hij een potlood en een stuk papier in zijn hand had. Als zevenjarige tekende hij al verhaaltjes over een spion. Deze haalde schurkenstreken uit om de Duitsers dwars te zitten.

Later kon Hergé niet meer zonder zijn schetsboek en zat hij gekluisterd aan de tekentafel. Al zijn scheppingskracht wijdde hij aan het beeldverhaal als zijn enige expressiemiddel. ‘Want anders zou ik deze ter beschikking hebben moeten stellen aan de schilderskunst en me er mij hele leven aan wijden. Omdat daar een behoorlijke hap uit is, moet ik kiezen: schilderkunst of Kuifje.’

Razende reporter

Tot onze verbazing dankte Hergé zijn succes aan de zwarte rotatiepersen waarmee hij destijds als reclametekenaar werkte. Deze starre machines dwongen hem tot het neerzetten van strakke zwarte lijnen. Zo ontstond de Klare Stijl die hem als striptekenaar wereldberoemd maakte.

Op 10 januari 1929 zag Kuifje het daglicht als de razende reporter van het weekblad ‘petit vingtième’. Het was het jaar van de grote reporters die met hun koffer de wereld doorkruisten. Ze namen de Trans Siberië Express dwars door Rusland, vervolgens de boot naar Japan om via Amerika weer terug te keren. Degene die thuisbleven nam Kuifje mee. Zijn avonturen leidden bij de krant tot grote oplagen want het publiek verslond zijn avonturen.

De petit vingtième verscheen op woensdagavond en dat leidde nogal eens tot spanningen. Lang niet altijd wist Hergé hoe of hij Kuifje uit de puree hielp waarin hij hem de week daarvoor zelf gestort had.

Kapitein Haddock

Tijdens de invasie van de Nazi’s liet Hergé zijn lezers wegdromen door ze in de geest verre reizen te laten maken. Met de. kolderieke kapitein Haddock aan het roer vaarden ze over de woelige baren naar verre landen. Daarmee liet Hergé zien dat de mens door op zichzelf te vertrouwen vanuit zijn dromen een realiteit kan scheppen

In een volgende zaal beschrijven de muren de volledige levensloop van Hergé. Boven de jaartallen prijken de werken uit die tijd. De avonturen van Totor, patrouilleleider van de meikevers (1926). Kuifje en Bobbie in Rusland (1929), een vrolijke kerstman met een slee vol biscuits (1934) maar vooral Kuifje.

De laatste loopbrug brengt ons weer naar de begane grond. Daar staan vitrines vol rariteiten die herinneren aan de verre reizen van Hergé’s striphelden. Een rode papegaai, een Kreoolse Tin-Tin-Tin, en…yeti.

Hergé raakte door de sneeuwmens gefascineerd. Hij vroeg zich af waarom men in deze sneeuwmens uit Tibet een monster zag. Zelf probeerde hij de yeti vooral menselijk te maken. Volgens een getuigenis van een shepa werd een klein meisje opgevangen en verzorgd door een yeti. Dus….het viel allemaal wel mee, volgens Hergé

Zonder franje

Hergé liet de wereld zien zonder franje. Mensen zonder masker. Hij was niet alleen een tekenaar en kunstenaar maar ook een humanist. Sensueel, zacht, precies en effectief bracht hij dat wat hij zag en bedacht in beeld. Zoals Hij zelf schreef, maakte Kuifje hem gelukkig. ‘Ik heb wat ik deed, heel goed proberen te doen en dat is niet altijd gemakkelijk geweest. Maar ik heb erg veel plezier gehad. En bovendien werd ik ervoor betaald om het te doen.’

Een echte aanrader dit museum