Op reis met onze hond naar de Auvergne

Samen met onze hond Zico, een Berner Senne, besloten wij, twee twintigers, een weekje op reis te gaan naar Frankrijk. We waren al eerder met Zico naar Center Parks geweest, en dat was uitermate goed meegevallen. Dit keer moest de reis aan volgende voorwaarden voldoen: hondvriendelijk, ruimte voor de hond, mooie omgeving, niet al te ver en vooral: niet te duur.

Wie gaat er mee?

Ongeveer anderhalf jaar geleden hebben wij onze hond Zico uit het asiel aangeschaft. Zico is een Berner Sennehond die toen net een jaartje oud was. Zijn baasje had hem om nogal vage redenen in het asiel gedropt, maar eigenlijk bleek hij gewoon geen tijd en ruimte te hebben voor deze prachtige, lieve, maar ook grote en onstuimige hond. Wij waren op slag verliefd en aangezien wij wel over de nodige ruimte beschikken, kon Zico het asiel omruilen voor een immense tuin en vriendjes in de vorm van katten

Op zoek naar een geschikte bestemming

Met een hond op reis gaan, betekent veelal dat je kiest voor een autovakantie, op een paar uurtjes rijden maximum. Aangezien het hier ook over een tamelijk groot exemplaar gaat, besloten we ook niet voor een hotel te gaan, maar zochten we een huisje. Een Berner Senne op een slaapkamer van een paar vierkante meter, dat zagen we toch niet zitten. Een bijkomende factor was het budget waarmee we rekening dienden te houden. Als jonge verbouwers konden we ons helaas geen luxeresort veroorloven.
Na wat googelen kwamen we uit op een Nederlands stel die in Montaigut-en-Combraille een boerderij hadden gekocht waar een viertal gîtes waren in ondergebracht. Zijzelf richten zich specifiek op hondeneigenaren en hadden dan ook één en ander voorzien wat hond en baasje een zorgeloze vakantie zou moeten bezorgen. Zo was er onder meer een afgesloten terras per gîte, een hondenweide, hondenoppas en tal van wandelmogelijkheden in de buurt. En doorslaggevend: honden verblijven er gratis!

De reis

Begin juni vertrokken wij met ons drieën voor een 700 km tocht naar Montaigut-en Combraille. Zico plofte zich meteen neer in de koffer en we hoorden en zagen hem quasi niet meer. We besloten om toch enkele keren te stoppen voor de nodige eet/drink/plaspauzes in te lassen. Ook voor Zico was dit nodig. Zo hielden we onder andere in Luik, Luxemburg en Dijon. Van daaruit was het nog een tweetal uurtjes rijden naar onze bestemming waar we omstreeks 17u aankwamen. We werden opgewacht door eigenaren Hans en Anda, die ons alvast feliciteerden met onze prachtige hond. Op hun aanraden maakten we eerst een korte wandeling rond het lager gelegen meer. Na een half uurtje wandelen en lopen zou Zico wel moe genoeg zijn om ons op een rustige manier onze gîte te laten verkennen. Hans gaf ons de nodige uitleg en gaf ons ook nog een infomap. De gîte was netjes maar sober ingericht. De vloer was in ieder geval goed bestand voor eventuele kwijlplekken en vuile hondenpoten. Zico had in eerste instantie wel wat moeite en schik om de drie treden op te lopen. Een trap kent hij immers niet. Na enkele dagen was dit voor hem een fluitje van een cent. Onze eerste avond besloten we af te sluiten met een dineetje in de plaatselijke pizzeria. De pizza smaakte voortreffelijk, alleen dacht ons maag-en darmstel daar tijdens de nacht anders over. Ook de volgende dag waren we nog helemaal niet ok. Misschien had het ook wat te maken met de lange autorit de dag ervoor? Geen idee...

Op maandag waren we wel terug fit genoeg om ons te wagen aan een eerste wandelingetje. In de infomap stond een toertje beschreven van een viertal kilometer, ideaal om mee te starten dus. De omgeving is er echt ideaal om te wandelen. Het is er echt zoooo rustig en er zijn ook geen toeristen dus je kunt de hond op de meeste plekken gewoon los laten lopen. In de namiddag besloten we een ritje te maken naar Vichy. Hier namen we Zico niet mee naartoe, omdat we van plan waren om er wat te shoppen en ook iets te eten. Achteraf gezien hadden we Zico wel kunnen meenemen want van dat shoppen is niks in huis gekomen en van het eten ook niet. Fransen eten namelijk niet om 18u, want dan is er nog niks open. En om in Vichy te blijven tot 20u-21u, dat was me toch iets te lang. Na een uurtje of twee rond te lopen in deze toch wel mooie stad, gingen we terug naar huis. Vichy is heel ontspannen en straalt een Napoleaanse sfeer uit, maar legt vooral de nadruk op haar welnesskarakter, en niet zozeer op haar rol tijdens de Tweede Wereldoorlog, wat wel een beetje spijtig is. Teruggekomen op de boerderij, deden we nog even een praatje met Hans, die zich tijdens onze afwezigheid over Zico ontfermt had. Hij wou ermee gaan wandelen, maar Zico dacht 'ik wandel alleen met mijn baasje', dus na een miniplasje ging hij direct terug voor de deur van de gîte liggen. Makkelijke hond toch?

Dinsdag zou onze meest actieve dag worden: we zouden de Puy-de-Dôme beklimmen. Een Puy kom je in de Auvergne streek wel meer tegen, het zijn namelijk (niet actieve) vulkanen; de Puy-de-Dôme is de hoogste (1464m) van de streek en je kunt er te voet op. Onderweg ernaartoe zijn wij regelmatig gestopt in kleine dorpjes en hebben we ook nog gezellig gepicknickt aan een waterval. Zico war er overal bij en dat bezorgde ons geen problemen. Alleen vond meneer het nodig om tegen de gevel van een kerk een plasje te doen, maar ach, zo zullen er wel meer zijn zeker? De beklimming van de Puy-de-Dôme was toch wel andere koek, ook voor Zico, die zijn reputatie als berghond toch moeilijk kon waarmaken. Het pad is wel makkelijk begaanbaar, maar de hellingen van 30 procent maken het wel extreeeeem lastig. Al bij al was Zico toch enthousiast begonnen aan de weg, maar hond zijnde kon hij natuurlijk niet weten dat het toch wel een stukje lopen was. En daarom ging hij halverwege toch maar liggen. Met onze laatste krachten sleepten we ons alledrie boven, wat ons toch een leuk gevoel gaf. het uitzicht was wel minder, gezien de bewolking. Toen we 's avonds terug in het huisje waren, lag Zico al na enkele minuten gretig te snurken op de koele vloer.

Op woensdag stond dan weer een culturele dag op het programma met een bezoek aan Montluçon en Moulins. Omdat het helemaal geen toeristisch seizoen was en het ook niet bepaald een heel drukke omgeving is, vielen deze stadjes eigenlijk wel wat tegen. Gelukkig hadden we een goede gids in de vorm van een reisboek, zodat we toch de nodige cultuur konden opsnuiven. We bezochten zo onder meer enkele kerken en parkjes, maar brachten vooral veel tijd door in de auto. Terrasjes waren helaas maar heel miniem aanwezig, wat we toch wat spijtig vonden.

Donderdag opnieuw een 'Zico in de auto' dagje. We hebben een mooie rit gemaakt langs verschillende kleine dorpjes die het vooral moesten doen van hun adembenemend zicht of hun mooie idyllische ligging. Het was wederom een rustige en ontspannen dag, wat ons toch een vakantiegevoel gaf, ondanks de ontbrekende terrasjes en 'toeristtraps'.

Op vrijdag zat ons verblijf er helaas al op. We vonden het jammer, maar anderzijds was een weekje wel genoeg geweest. Onze batterijen waren terug helemaal opgeladen. Opnieuw een lange reis voor de boeg, en zoals altijd is de terugreis altijd iets minder aangenaam dan de heenreis, omdat je dan gewoon zo snel mogelijk thuis wil zijn.

Nabeschouwing

Auvergne is een heel mooie, rustige en idyllische streek, ideaal voor een niet zo kortbij vakantie, aangezien het toch een 7-8 tal uren rijden is. Het is er vrijwel niet toeristisch, zeker niet in het laagseizoen wat als grote voordeel heeft dat je nergens 'lastig gevallen' wordt. Je voelt je er niet echt toerist, maar eerder Fransman/vrouw. De streek is denk ik niet zo aan te raden voor mensen met kleine kinderen, wegens de weinige activiteiten. Wel voor mensen die echt op zoek zijn naar rust en natuur. Voor hondeneigenaren is het dus eveneens ideaal, maar verwacht geen services zoals je die een paar 100 km zuidelijker kan terugvinden.