AnnaPurna circuit in Nepal: trekking met een Tibetaanse Lama

Ik was de gelukkigste vrouw op aarde. Mijn gids was een Lama uit Pokhara (Nepal) hij was net een weekje vrij uit zijn kloooster en hij wilde graag samen met mij een deel van het Anna Purna Circuit lopen. We zouden ook zijn ouders in het tibetaanse vluchtelingenkamp in Marpha bezoeken. Ik had er bijzonder veel zin in en kon dan ook niet wachten tot het vliegtuigje voor twaalf personen opsteeg... Eindelijk ging de deur van het vliegtuigje dicht, weliswaar met een schroevedraaier omdat de deur klemde, maar ik had de laatste dagen wel meer vreemde dingen gezien in Nepal. Naast me zit de stewardess en daarvoor zit Tserock die me zit te plagen omdat ik het allemaal toch wel spannend vind zo'n klein vliegtuigje. Tserock is een Lama die ik hier in Pokhara heb ontmoet en die gek is op trekken door de Himalaya. We konden het al meteen goed met elkaar vinden en omdat het allemaal wel oké leek gingen we met zijn tweeën op pad. Daar ging het vliegtuigje, het kroop bijna rechtstandig tegen het grote gebergte op. De geweldige bergen van de Himalaya vormden een natuurlijke intimiderende skyline. De vlucht duurde gelukkig maar een half uur en niet lang erna stapten we uit op het vliegveld van Tomoson. Daar wachtte de vader van Tserock ons al op, meteen met paarden. Dat was wel even een overgang en bedenk hierbij dat het 7.30 in de ochtend was.

We gingen te paard naar Marpha. Het pad deels op en deels in de bedding van een rivier voerde ons naar de bestemming. Op een bepaald moment was er iets meer begroeiing en kwamen we aan bij het hotel in Marpha. Daar regelden we een kamer voor mij en dropten we onze spullen. Tserock blijft die nacht bij zijn ouders slapen, maar ik mag daar niet blijven omdat je als toerist niet mag overnachten in een (tibetaans) vluchtelingenkamp. We gingen verder en het laatste stukje naar het kamp voerde over een gevlochten touwen brug. Iedereen ging erover, ook de paarden. Gelukkig was ik niet snel zeeziek. Even na de brug kwamen we op het kamp aan. Het waren allemaal witte kleine huisjes, een school en een soort buurthuis. Toen ik het pad op kwam lopen waren meisjes in hun blauwe schooluniformen net kikkersprongen aan het maken. Dat zag er grappig en mooi uit zo te tegen die witte achtergrond. Drie oudere mannen die aan de kant zaten van het buurthuis keken me aan. Ik wilde een foto maken maar ze gebaarden dit niet te doen.

Vergankelijkheid

Toen kwam Tserocks moeder en zij nodigde me in hun huisje uit. Heel klein maar erg gezellig, de muren afgewerkt met klei. In de hoek een klein keukentje. Ze begon meteen de traditionele boterthee voor me te maken met de beste, verste kruiden en de beste boter. Tserock en ik namen plaats op een soort kussenbankje, zodat je net niet op de grond zat. Moeder trok aan de stok in de buis waarin de thee werd gemaakt, het kokende water, de kruiden en de boter. Daarna nam oma het over. Een heel klein vrouwtje die een thermoskan met een zeef pakte en de buis met thee zeefde. Zij bleef onze gastdame en schonk de thee in. De oma zag er geweldig uit qua type, een door het bergenklimaat verweerde huid met verdroogde dikke rimpels, maar met een brede smile en glinsterende ogen uiteraard met slechts een paar tanden in haar mond. Maar dat verwacht je daar ook. Tserocks vader schoof ook aan voor de thee en was onder de indruk van mijn zonnebril. Ik bleef slokjes van de zwaar op mijn maag liggende boterthee drinken. Tserock en zijn vader hadden ergens lol om en ik kon er maar niet achter komen wat er aan de hand was. 'Drie liter' boterthee later kwam de aap uit de mouw. Het oude dametje bleef telkens de thee die ik dronk, dus elk slokje, weer terug aanvullen. Zodat het kopje vol bleef. Dat was gebruikelijk om bij nieuwe gasten te doen, op deze manier onderdruk je een beetje de vergankelijkheid. Immers een leeg kopje is een geschiedenis van iets wat al had plaatsgevonden...Ik vond dit ontroerend mooi! Ik had natuurlijk vanuit mijn beleefde hollanders achtergrond de gastdame niet willen beledigen en netjes mijn kopje leeg willen drinken. Daarna maakte ze nog het traditonele Nepalese eten Dal Bat. (aardappels, rijst en een bittere groente met een soort linzenjus/soep) Lekker maar het was nog maar 10 uur in de ochtend.

Pijl en boogschieten

De vader van Tserock nodigde me uit om mee te gaan naar de wedstrijd pijl en boog schieten in Marpha. Hij deed mee en vond het een eer om ons mee te nemen. Wij gingen mee terug naar Marpha. De moeder ging weer naar haar winkeltje, waarin ze spulletjes voor toeristen verkoopt en wij gingen naar de plaatselijke pijl en boogschietclub. Naast de twee vrouwen die in het keukentje bezig waren was ik de enige vrouw in het gezelschap. Ik val al snel op met mijn blonde haar. Een jongetje daagt me uit door te laten zien hoe goed hij de boog al kan spannen. Allemaal macho's bij elkaar maar erg gezellig. Helaas wint de vader niet, sterker nog hij had het nog nooit zo slecht gedaan.

Muktinath

De volgende dag komenen Tserock en zijn vader me ophalen en gaan we te paard naar Muktinath. Dat is een erg belangrijke bedevaartsplaats voor tibetaanse boedisten. Er is een vrouwenklooster en er is vuur wat kan branden. De reis ernaar toe was niet de toeristen route. En af en toe was ik best bang. We gingen langs de berg door rotsachtige spelonken waarbij ik soms plat achterover op het paard moest liggen om het paard mee tehelpen zijn gewicht te bewaren en de klim te kunnen maken. Ook staken we rivieren dwars tegen de stroming over, ik voelde de kracht van de paardenbenen om de stroming te weerstaan. Later op de dag kwamen we aan in Muktinath. Buiten, onder aan de trap stonden weefgetouwen die in de openlucht bediend werden door vrouwen. We klommen de lange trap op en het uitzicht was geweldig. We zagen een berg en ik meende bovenin een gat te zien, maar dacht aan een reflectie van wolken in de sneeuw. Toen werd Tserock door twee toeristen aangesproken (toeristen spreken vaak monniken aan) zij vroegen of hij wist waar het gat ongeveer moest zijn. Hij vertelde het nog nooit gezien te hebben en dat de legende is dat hoe sneller jezelf het gat vind, hoe puurder je geest is. Ik vertelde dat ik meende dat ik iets had gezien, dus kreeg ik meteen de vraag terug: waar dan? Ik wees het aan, ik moest hiervoor wel een stukje doorlopen. Tserock of ik gelezen had waar het gat was, maar nee. Ik kon het gat niet meer terug vinden, dus wat het was, ik weet het niet. Maar leuk was het wel en wie weet brengt het geluk.

In een klein tempeltje staat een altaar en daaronder hoor je water stromen en als je kijkt zie je inderdaad water branden. Alweer een wonder. Er was ook een monument met 104 kranen in de vorm van een soort leeuwekopje, Tserock werd gevraagd om water in te zegenen hij deed dat ook meteen voor mij. 's Avonds gaan we terug naar een guesthouse in de buurt en de volgende dag rijden we terug naar Marpha. Daar nemen we afscheid van zijn ouders we krijgen gedroogde vlees en vruchten mee voor onderweg.

Karmapa

We hebben dan nog vier dagen en trekken langzaam maar zeker terug naar Pokhara waar de reis begon. De wandelingen zijn mooi, je gaat van verdroogd gebied door naar bamboo-achtig gebied (met nog een hoop wietplanten 'achtergelaten' door de hippies in de jaren zestig en zeventig). De gesprekken zijn zeer inspirerend. Tserock beantwoord bijna al mijn vragen die ik heb over boedhisme. En ik voel me een beetje thuis. Hij is van de linie die de Karmapa aanhangt. Ik geloof dat de vijfde Karmapa de eerste Dalai Lama heeft erkend als boedha of compassion. Maar goed dat ter zijde. Overdag liepen we en kwamen van alles en nog wat tegen. Grote kuddes paarden en koeien, andere toeristen en mensen die voor hun werk op en neer liepen met handelswaar. 's Avonds hadden we grote, inspirerende discussies met uitzicht op een ondergaande zon over de Himalaya.