Als Sjakie in de Chocoladefabriek: het Maison Cailler

In het land van Gruyères wordt niet alleen kaas gemaakt, maar ook chocolade; Cailler is de oudste chocoladeproducent van Zwitserland. En hoewel er in de fabriek geen oempa-loempa’s zijn te vinden zoals in de chocolodefabriek van Willie Wonka, is een bezoek aan de fabriek van Cailler in Broc (Zwitserland) voor jong en oud meer dan de moeite waard (en minder gevaarlijk). Wie van chocolade houdt en toevallig toch in Zwitserland is, mag een bezoek aan het Maison Cailler niet overslaan. In het Maison Cailler wordt de bezoeker meegenomen in de geschiedenis van het oudste chocolademerk van Zwitserland, een reis die eindigt op een wel hele prettige plek: het proeflokaal.

Chocola zover het oog rijkt

Wie zich bij binnenkomst een blik gunt in de hal van het Maison Cailler, kan geen twijfels hebben over de plek waar hij of zij terecht is gekomen. Chocolade zover het oog rijkt. Alle chocoladeproducten die Cailler voert zijn hier uitgestald. Niet alleen om een indruk te geven van het omvangrijke assortiment, maar uiteraard vooral om te verkopen. Zo ver zijn we echter nog niet, eerst moet er afgerekend worden om binnen te komen in dit walhalla van de chocoladeliefhebber.

Van boon tot reep

Achter de kassa zien we, dieper gelegen, een ruimte waar verschillende mensen een workshop chocolade maken volgen. Dat het niet eenvoudig is, wordt al gauw duidelijk. Een dergelijke workshop kan op afspraak gevolgd worden. Wij nemen echter plaats in de filmzaal, waar een doorlopende voorstelling draait over de productie van cacao en de ontwikkeling van de Zuid-Amerikaanse cacaoboon tot een Zwitserse chocoladereep. We wachten hier op het moment dat we de tentoonstelling in mogen. Toeristen worden namelijk in opeenvolgende groepen naar binnen gelaten, omdat de expositie beurtelings in het Frans, Engels en het Duits wordt aangeboden.

Niet alleen voor de kaas

Het is zo ver, we mogen naar binnen. In een brede gang die vol hangt met vele prachtige reclameposters van Cailler, kunnen we ons inlezen in de geschiedenis van het bedrijf, dat zijn wortels hier in de omgeving heeft. Vervolgens komen we terecht in een lift (en hoewel er geen enkele gelijkenis te bespeuren valt, is hier de link met de glazen lift van Willie Wonka al gauw gelegd), die ons naar een bijzonder verlichte ruimte brengt. In een show met licht, geluid, afbeeldingen en bewegende voorwerpen, die over meerdere ruimtes is verdeeld, wordt uitgelegd hoe de Spanjaarden tijdens hun ontdekkings- en strooptochten door Zuid-Amerika op de cacaoboon stuitten en deze in Europa introduceerden. Dit product zou lange tijd voorbehouden zijn aan de rijken, pas in de loop van de 19e eeuw zou de chocoladereep zoals wij die tegenwoordig kennen worden uitgevonden. Ook leren we dat zelfs in het land van Gruyères (Gruyères ligt hemelsbreed nog geen vier kilometer van de fabriek) niet alle melk naar de kaasboer gaat, maar dat de lokale koeien ook produceren voor Cailler, de enige Zwitserse chocoladeproducent die nog verse melk gebruikt.

Proef smakelijk!

Aan het eind van de show komen we terecht in een productieruimte, waar we vanaf een afstand alleen machines zien staan. Vervolgens worden we door een gang geleid, waar we de productie van een stuk chocolade van de cacaopulp tot een ingepakt reepje letterlijk kunnen volgen èn proeven. Het echte proeven begint echter helemaal aan het eind van de productielijn, in een heus proeflokaal, waar iedere bezoeker mag genieten van de kunsten van Cailler: het hoogtepunt van het bezoek! Van de meest basale melkchocoladereep tot pralines, het ligt er allemaal!

De rondgang eindigt in de ruimte die we aan het begin van het bezoek ook al hebben gezien; de winkel! Hier is niet alleen chocolade te vinden, maar ook vele aanverwante artikelen, zoals briefkaarten, bekers, tasjes, etc. Hoewel de buitentemperatuur tijdens ons bezoek de 30 graden nadert, wordt er door de verschillende aanwezigen flink ingekocht. De man achter de toonbank vertelt over een klant die onlangs voor 2.000 Zwitserse Frank aan chocolade had ingekocht; dat komt neer op 20 flinke plastic zakken vol.

Dat is ons toch wat te veel van het goede, maar we genieten van de repen die we meegenomen hebben en kijken terug op een leuk en geslaagd bezoek.

Lees verder

• Flumserberg, de kindvriendelijke berg
• De Zwitserse kantons op een rij