De liefde in Egypte

De liefde in Egypte lijkt niet op de liefde in een westers land als Nederland. Vrouwen zijn gebonden aan veel meer regels, maar vrouw en man mogen ook niet samen zijn zonder gehuwd te zijn. Verliefd worden op een Egyptenaar is dan ook anders dan verliefd worden op een Nederlander. De liefde in Egypte is niet te vergelijken met de liefde in een vrije wereld. Want trouwen moet.

Een jonge Egyptische geliefde

Hij kijkt me aan vanachter de theepot die hij bedient tijdens de Egyptische high tea. Zijn donkere ogen boren zich in de mijne. Zo jong nog denk ik bij me zelf, maar zo verliefd. Dan fluistert hij terwijl hij mijn thee inschenkt dat hij met me wil trouwen. Zo snel mogelijk.

Ik wil met je trouwen

Verward loop ik terug naar het reisgezelschap waarin ik terecht ben gekomen. De vriendin die ik net gemaakt heb en die later iemand voor het leven blijkt te zijn vertel ik over dit intermezzo. Ondertussen kijk ik over de grazige weiden aan weerskanten van de Nijl. De motor stampt en stampt haar dieselgeluiden voort. Zo nu en dan passeren we andere, veelal luxere cruiseschepen. Mannen bewerken het land aan beide kanten van de langste rivier van de wereld, vissers proberen uit het vieze water nog iets eetbaars te halen. Het gezelschap haalt nog een kopje thee, in de hutten putten de schoonmakers zich uit om iets moois van de handdoeken te maken. Ik ben er met mijn hoofd niet bij. Hoe kan zo’n jongetje van begin 20 het zo ernstig menen met de liefde, terwijl ik net 2 dagen geleden inscheepte. Het bevreemdt me, maar zijn ogen blijven me overal volgen.

Hij jong, ik ouder

Na elk bezoek aan een tempel staat hij daar weer. Wachtend, smachtend. Met een kopje thee of een glas wijn. Zeker 25 jaar jonger dan ik en ervan overtuigd van dat het kan. Ik probeer hem uit te leggen dat het zo niet werkt. Dat ik veel ouder ben, helemaal niet wil trouwen, gewoon op vakantie ben. Hij volhardt. Natuurlijk is het aan de ene kant ook wel vlijend dat zo’n jonge iemand een vrouw van in de 40 leuk vindt, maar wat moet ik ermee. Vanzelfsprekend zie ik dat andere dames in het gezelschap ook de nodige aandacht niet ontberen. De buschauffeur vroeg mijn wat oudere vriendin al of hij de gordijntjes even moest sluiten toen ze achter bleef in de bus omdat ze zich niet lekker voelde. Met duidelijke bedoelingen benaderde hij haar. Ook andere dames krijgen de vraag of ze geen zin hebben in seks, of er niet gekust kan worden. Het heeft waarschijnlijk te maken met het Islamitische geloof dat voorschrijft dat mannen en vrouwen als maagd het huwelijk in moeten. Voor mannen geldt dat minder dan voor vrouwen, dat weten we inmiddels allemaal al, maar huwelijksaanzoeken heeft nog niemand gehad. Als ik ’s avonds met vrienden nog een laatste slaapmutsje drink aan dek van het schip staat er op mijn rekening weer een aanzoek. En dat hij met me wil praten. Ik loop naar hem toe als iedereen verder naar bed is en vraag hem wat hij nu toch in godsnaam wil. Het lijkt alsof het huilen hem nader staat dan het lachen. Hij wil, hij wil, hij wil.

Het afscheid van een vakantieliefde

De volgende dag is zijn laatste werkdag en nemen we afscheid. Het geeft me een rustig gevoel dat ik nog een dagje alleen kan zijn, zonder voortdurend overal gevolgd te worden. Op het einde van de dag, als we net met de hele groep waterpijp willen gaan roken, klampt zijn collega me aan. Hij staat buiten op me te wachten en wil ergens iets met me gaan drinken. Ik neem aan dat we gewoon aan de kade wat gaan drinken, daar waar iedereen weet waar ik dan ben. Dus loop ik door de bewaakte poort, kom in een gebied waar ze me allemaal inmiddels kennen en me van alles willen verkopen. Iedereen roept, ze komen al met producten aan die ik eens bekeken heb. Hij is nergens te bekennen en ik ga terug naar het schip. Ik moet toch echt gaan aldus zijn collega. Weer ga ik terug, boos dat de groep inmiddels weg is en ik dat gemist heb. Ik hoor de koetsjes waarmee ze naar de stad Luxor vertrokken zijn nog nagalmen.

Westerse muziek bonkt in de taxi

Dan staat hij daar opeens. Als hij voor me uitloopt in zijn moderne jeans en een strak gespannen shirt over zijn tengere bovenlijf ruik ik zijn zweet. Hij loopt 2 meter voor me uit naar een motor. Stap op zegt hij in zijn beste Engels. Ik weiger. Ik wil niet weg van deze plaats, maar stap helemaal niet meer op een motor. Enkele jaren geleden heb ik een vreselijk motorongeluk gehad en dat nooit meer. Hij kijkt nors en lijkt niet meer op die verliefde puber aan boord. Hij verdwijnt in een woning, komt terug, en zegt dat we moeten wachten. Dan stopt er opeens een auto. Er zitten 3 jonge mannen in, van zijn leeftijd. Harde westerse muziek bonkt door wat een taxi blijkt te zijn. Later bedenk ik dat ik niet had in moeten stappen, maar het is goed zeggen ze. Ze zijn aardig voor me, maar ik zit wel met 3 volledige vreemden in een auto. Ik houd mijn telefoon in de aanslag. Waar ben ik aan begonnen?

Koffiehuis

We rijden naar een koffiehuis waar alleen maar Egyptenaren zitten. Iedereen kent elkaar blijkbaar en automatisch wordt er een waterpijp voor hem neergezet. Het jonge mannetje is opeens veranderd in een wat autoritair wezen. Hij vraagt wat ik wil drinken, schreeuwt dat naar de bediening en begint dan een gesprek. Dat hij wil trouwen, dat ik terug moet komen, dat ik dan bij hem kan komen wonen, want in het huis van zijn ouders heeft hij net als de andere kinderen een eigen verdieping. Ik probeer uit te leggen dat ik dat helemaal niet wil, dat ik dacht dat ik nu alleen maar even met hem ging theedrinken om afscheid te nemen. Hij kijkt boos. Ik leg uit hoe wij omgaan met de liefde, dat dit meer is dan samen in een huis gaan wonen, dat ik hem helemaal niet ken. Geen probleem zegt hij, zo trouwen mensen in Egypte allemaal. Maar ik kan hem leren kennen als ik bij hem ben. Dan slapen we samen, worden we samen wakker, eten we. Dan weten we het wel. Ik knik wat wezenloos, want ik wil weg van deze plek. Zijn houding wordt steeds dreigender, of zo voel ik het en ik wil terug naar mijn eigen veilige plek. Als ik zeg dat ik terug wil en wel een taxi neem wordt hij boos. Dat zoiets vragen om problemen zou zijn. Een vrouw alleen is hier niet veilig, meent hij. Goed zeg ik, maar zorg dan dat ik weer bij de boot kom. Het zweet loopt inmiddels in stralen van mijn rug en dat komt niet door de warmte. Ik probeer me steeds voor te houden dat de anderen weten dat ik bij hem ben en dat hij op het schip werkt, maar dat helpt niet heel veel. Wel beloof ik mezelf dat ik dit soort dingen nooit meer moet doen.

Relaties in Egypte

Zijn broer arriveert weer en vertelt wat over zijn werk. Hij is aardig, vertelt over de klanten die hij van A naar B rijdt. Ik mag zelf ook wel rijden zegt hij lachend als ik tenminste een rijbewijs heb. Dat breekt het ijs een beetje. Achter in de auto vraagt mijn jonge aanbidder of ik de nacht niet met hem door wil brengen. Ik antwoord dat ik dat nooit doe, dat seks voor mij heilig is. Hoewel ik dacht dat dit hem in dit Islamitische land wel gunstig zou stemmen, is hij geenszins blij. De rest van de tocht kijkt hij strak voor zich uit. Er is geen enkele aanraking tussen ons geweest vanaf het moment dat hij me de liefde heeft verklaard en dit moment en toch denkt hij dat ik deze nacht amechtig hijgend in zijn armen zal liggen.

De aanhoudende Egyptenaar

Dan arriveren we bij de boot, die veilige boot. Hij fluistert dat ik echt terug moet komen, drukt me zijn adres in handen en dan sta ik opeens weer naast de auto. Aan boord blijkt dat iedereen erg ongerust was en ze me al een aantal keren hebben gebeld. Hun telefoontje heb ik echter nooit gehad. Met trillende handen neem ik een wijntje aan dat de anderen me aanbieden en drink het glas in rap tempo keer leeg. De volgende dag lig ik in bikini aan boord bij te komen van de ervaringen van de avond daarvoor als ik opeens een bekende stem hoor. Weer staat hij voor me, ondanks dat het zijn vrije dag is. Hij heeft geruild zegt hij, om me nog een keer te zien. Die avond zwaait hij me uit als de bus ons komt ophalen voor de rit naar het vliegveld. Ik zie hem staan, een klein figuurtje aan boord van een immens schip en kan het nog steeds niet duiden.