Ordesa - ongelooflijk wandelparadijs, Spanje

Ordesa is een ongelooflijk wandelparadijs in Spanje met overweldigende muren en enorme kliffen, ongerepte natuur, toppen boven de 3000 meter en adembenemende valleien. De grilligheid van de natuur in het Nationaal Park van Ordesa en Monte Perdido heeft elke vallei verschillend van elkaar gemaakt met als enige gemeenschappelijke noemer, haar schoonheid. Wie hier komt, komt om te wandelen, wandelen en nogmaals wandelen genietend van de natuur in een park vol leven en schoonheid.

Indeling

• Het landschap
• Monte Perdido
• Añisclo Canyon
• Escuain vallei
• Vallei van Ordesa
• Pineta vallei
• Flora en fauna
• Wandelroutes
• Locatie

Het landschap

Het Nationaal Park van Ordesa en Monte Perdido is een geografische eenheid van de eerste orde. De orografie wordt gedomineerd door de indrukwekkende Monte Perdido, 3.355 m, het hoogste kalksteen massief in West-Europa, met de toppen van de drie Sorores of Treserols: Monte Perdido, Cilindro en Ramond vanaf waar in min of meer radiale vorm een reeks van indrukwekkende bergtoppen en gletsjers dalen. Het meest karakteristiek is de vallei van Ordesa, met de rivier Arazas die er doorheen stroomt. Ook kenmerkend zijn de Canyon Añisclo met de rivier Bellós, de Escuaín Ravijnen, waar de rivier Yaga stroomt, en de vallei van Pineta, met de rivier Cinca.

De basis morfologie van het park is te wijten aan twee orogenies, vooral door de alpine elevatie en vorming van plooien door drukkrachten op de rotsen gedurende het Tertiair tijdperk, om vervolgens verder gevormd te worden door glaciale erosie tijdens het Quartair tijdperk, die geleid hebben tot een reeks van goed gedefinieerde keteldalen en glaciale valleien zoals de valleien van Ordesa en Pineta. Vandaag is er nog een gletsjer op de noordwand van de Monte Perdido, maar in achterwaartse beweging. Het merendeel van de rotsen op het Nationaal Park zijn van kalksteen, en door de interactie van de glaciale erosie met water transformeren landschappen en ontstaan grotten, canyons, kloven, etc.

De gecompliceerde geologische en morfologische geschiedenis, samen met een ruig klimaat, hebben geleid tot grote hoogtes en de aanwezigheid van steile hellingen. Het landschap toont grote contrasten. In de hoge regionen domineert de extreme droogte van karst woestijnen, waar het regenwater en smeltwater onder de grond sijpelt langs scheuren en putten. In de valleien is het water altijd aanwezig in de vorm van watervallen en zijn ravijnen bedekt door weelderige vegetatie.

Monte Perdido

Monte Perdido is het massief van de drie Sorores: de Monte Perdido, Cilindro en Ramond. Met vier pieken boven de 3.000 meter, natuurlijke grens muren in de afgrond turend, als werkelijke defensieve bastions. Orografisch centrum en katalysator van dit immens gefractureerd gebied. Tektonische originaliteit, puntachtige toppen van steen, uitkijkpunt over hoogtes, “vader” van het ijs, voeding voor de rivieren, schoonheidsplek. Geologische wereld van grote hoogtes, mooi in haar naaktheid, opmerkelijk in haar vormen, spectaculair in haar morfologie, helder en origineel in haar kleuren. "De hoogste kalksteen berg van Europa" en een van de meest karakteristieke kalksteen formaties in de Pyreneeën.

Aan de noordwand, een gletsjer zwevend op en neer. De steile noordelijke muren van het massief, haar oriëntatie, hoogte, bezonning en topografische positie hebben de omstandigheden en voorwaarden geschapen voor haar vorming en regressie. De gletsjer is een mineraal lichaam in evolutie en de oorzaak van haar pulsaties is klimatologisch van aard. Gefragmenteerd en geïsoleerd in steile trappen. Sedimenten geaccumuleerd aan de voet van de gletsjer. Het ijs presenteert zich gebarsten, verkleurd, met een twist door de storm en de wegzakkende bodem. De ijsmassa vordert niet, stort in. Kan niet verder ontwikkelen zonder te fragmenteren, geworpen in de leegte, met gerommel, crashen grote blokken luidruchtig.
De verrassing zijn twee bergmeren, als geschenk uit de hoogte. Ze heten nog steeds "ijsjes" als herinnering aan betere tijden. Een voorbeeld van het delicate landschap van de Pyreneeën. Spiegels van water waar zich in haar hoogte en eeuwige eenzaamheid onvergelijkbare landschappen reflecteren.

La Brecha de Roldán, belangrijke grens nok. Open deur van de Pyreneeën, met hellingen maar zonder grenzen. Plaats van contrasten, waar winden breken, landschappen veranderen, en wolken en zon spelenderwijs het territorium definiëren.
Deze bergen zijn het begin en het einde van alle landschappen. Plooien, radiusfracturen, ijs, water en sneeuw hebben veel invloed gehad in de configuratie en het uiterlijk van de huidige omgeving.

Añisclo Canyon

Añisclo Canyon, geboord in de rots van de bergen, door de gewelddadige rivier Bellós. Het is geen dal, meer een spleet tussen bergen, smal steegje waarlangs de rivier haar uitweg zoekt in een ongelijke strijd met indrukwekkende rotswanden die haar de weg afsluiten. Enorme scheur, zigzaggende gleuf gevormd in andere tijden, labyrintisch hoek van steen, bos en water.

Vanuit haar brede top, verstoken van vegetatie, met meer dan twee duizend meter hoogte, snelt de rivier Bellós in een aanzienlijke, snelle daling, om hard te rammen tegen de kalkhoudende massa's. Geboren uit het massief van de Drie sorores, is een majestueuze en onvergelijkbare canyon opgebouwd met een lengte van twintig kilometer.

De formatie is het resultaat van een stelsel van radiale scheuren uit de top van de Monte Perdido. De scheuren, de platte oppervlakken schoon gesneden aan randen en kliffen en de scherpe hoeken, getuigen van een jeugdige structuur. Sinkholes, grotten en bronnen vormen de merkwaardige wereld van haar ondergrond.

• De Kloof van Cambras introduceert zich op het podium en vergroot de milieukwaliteit van het plaatje. Een smalle richel, met de rivier ingeklemd tussen de donkere muren.
• De brug van San Urbez, geplaatst boven een strikt verticale afgrond, op twee onwaarschijnlijke stijgbeugels.
• De grot van Aso, eenzaam, naast de oude molen.
• De muren van Sestrales en Mondoto zijn een monumentale portiek tot de vallei.
• De Fon Blanca met haar gletsjer, enkele uren van betovering tijdens het wandelen.

Boven de top met verticale wanden, de zwarte dennenboom, in totale anarchie, balanceert, veracht de wetten van de natuur en voert haar voortdurende en verschrikkelijke gevecht met stenen en klimaat. In het midden het bos, dicht en geclusterd. Beneden de kern volgroeid, uniek en divers. De wateren, donker of groen nagelang van het licht, dienend als spiegel voor het bos, dat zich uitstrekt over de helling. Stille tempel. Gefilterd licht in de dicht omringende rotswanden. De Ripareta, eilandje van groen, geschikt om uit te rusten. De kloof reduceert zich tot een enkele scheur, Los Estrechos. Iets verder omhoog, verbreed zich het landschap. Rustige plek. De kloof en de waterval Fon Blanca. Grote verticaliteit. De canyon wordt een gletsjer bassin stijgend naar de grote "U" van de Añisclo Canyon.

Vanaf de top, is de indruk vreemd en boeiend. Een intense fracturatie doorbreekt de enorme massa's. Een enorme barst, gesneden door horizontale en zachte weiden. Bij elk breuk van de enorme wond, het unieke spektakel in de gesneden canyon, de schoonheid van het grote bos als geheel en in elk van de details en nuances. Het is te wild, onverwacht en paradoxaal om met welke discipline dan ook te associëren.

Bovenop de Añisclo een dubbele nok en goede weidegrond voor herders en vee. Het bovenste plateau bestaat uit compacte en krachtige hoge landerijen met discrete verticale ontwikkeling. Een aangenaam, landelijk landschap met glooiende hellingen en reliëfs, ver verwijderd van de knip of scheur uit de kloof, dat een eenvoudige en prachtige droom suggereert.

Escuain vallei

Hoewel deze vallei overeenkomsten heeft met de aangrenzende valleien van Ordesa en Añisclo, is ze toch anders, een formidabele kloof opent de berg. De Quartaire glaciale morfologie en de karst erosie hebben deze bijzondere fysionomie aan het gebied gegeven. Keteldalen, sinkholes, kloven en ravijnen bepalen het gezicht van het massief, met een sterke asymmetrische structuur. Aan de noordzijde zijn aanzienlijke verlagingen met steile hellingen, terwijl de zuidzijde zich kenmerkt door haar zachte en voorzichtige dalingen richting de rivier Yaga. Zachtheid is relatief, omdat toch wel vaak aanzienlijke kliffen te vinden zijn, afgewisseld met grote vlakken, bewogen door zijdelingse druk op het massief, waardoor haar typische terrassenstructuur ontstaan is.

De afstroming van water door het massief verloopt via de rivier Yaga, die een smalle kalkstenen kloof met verticale wanden heeft uitgegraven, begunstigd door de geologische structuren. Een bergkloof strekt zich uit over vijf kilometer en ontvangt de afvoer van de vele ravijnen die de drainage over het hele stroomgebied verzekeren.

Zeer eigenaardige jungle achtige vegetatie, mediterranean,op verschillende bodems. Sterke thermische inversie tussen de kloof, veel vochtiger en zonniger. De verdeling van de vegetatie is sterk gedifferentieerd. Van de weelderige en gevarieerde representatie in de vochtige kloven, passeren weelderige bossen in het laagland, gedomineerd door dichte coniferen en struiken met een dichte ondergroei.In het alpine niveau, uitgestrekte weilanden, met overvloedige sneeuw bloemen. Diepe drainage vergaarbak in de hele kalksteen berg, doorboord in duizend gootstenen, met absorberende bergkegels en sinkholes die de rotsen ondermijnen en diepe ravijnen openen, waardoor het hele gebied een enorme spons lijkt die door de Escuaín bron stroomt, gevende de rivier Yaga haar leven.

Eenzaamheid. In het park, heeft het dal van Yaga veruit het meest gehumaniseerde landschap. Vanuit elke hoek zijn de werkzaamheden van de mens te ontdekken, die het landschap gedurende generaties lang hebben gemoduleerd. In perfecte harmonie zijn natuur en menselijke nederzetting samengebracht en geven deze vallei haar originaliteit en grootheid.

Escuaín is anders, origineel en moeilijk. Ingewikkelde paden, complex grondgebied, grote oneffenheden, geïsoleerd en eenzaam, met authentieke jungle achtige vegetatie in al haar bloempracht, moeilijk te bewandelen, maar vol met bezienswaardigheden en contrasten.

Vallei van Ordesa

Open vallei, ruimtelijk, geschilderd in groene tinten, afhankelijk van het bos.Een vallei met een bijzondere structuur en opmerkelijke morfologieën, topografieën en geologische aspecten gevormd door haar kalkhoudende natuur. Machtige formaties, onoverwinnelijke muren, keteldalen als amfitheaters, kloven verliefd op de verticale posities, horizontale lagen van sedimenten, kleurrijke zandstenen, steile wanden, bogen en blokken, als wachters, met ruwe huid, gebeiteld door de erosie over de eeuwen heen. Orde en elegantie. Grandeur en vrede.

De Tozal van Mallo, natuurlijk altaar, sober en grandioos zonder versieringen of lichten. Geen wierook of lichtstralen. Gletsjers met scherpe tanden, kolossale muren, kleurrijk vol met contrasten. Uitkijkpunten op hoogtes in een architectonische omgeving geborduurd in een origineel patroon.

Diep in de vallei, de stilte en de diversiteit van de plantengroei. Grove dennenbomen, sparren, beuken, en zwarte dennen. Strakke massa, schepper van de halfschaduw, belangrijk ecologisch rijkdom, en uitnodigende woonruimte voor een brede fauna.

De vallei opent zich als het decor voor een geweldige voorstelling. Veelkleurig mozaïek die de afmetingen van het podium en de kwaliteit van het milieu belichten, en het publiek magisch prikkelen. Het meest opvallende element is het reliëf. Het landschap word alsof verpakt in cellofaan met penetrante geuren, geluiden, verlichting en kleuren, in al haar natuurlijke harmonie. Verderop boven in de vallei kleed de natuur zich uit. Woestijnen van steen, licht en stilte.

Pineta vallei

De majestueuze aanblik van de muren van Pineta over ongeveer twaalf kilometer door de vallei, als een groot landschap in breedbeeld en HD kleur. Sparren en beuken vormen het grote schaduwrijke bos. Weiden contrasteren met de steenslag van de rivier. Sediment lagen en overlappende gordels, heel verticaal geplaatst schijnbaar om indruk te maken. De rivier stroomt afwaarts, het grind wassend. De lange uitloper van het massief lanceert oostwaarts de, Tres Marias, Puntas Verdes, Montinier, en vormt een prachtige vallei, breed, diep, vochtig, overladen met vegetatie en rijk aan fauna.

In de schaduwrijke muren, gestreepte geometrische abstracties, waar de lagen worden gestapeld, die rommelig willen lijken. In de zonnige gebieden, bossen, weiden en paden, met meer zachte en vriendelijke vormen. Exponenten van respect, aan het einde van de gevels. Een schonere lucht, alsof je deze al inademde in de bergen. De plotselinge koelte van de schaduwen, vegetatie en rotsen geven een voorschot op de facetten van het magische Pyrenese schilderij dat meters boven zal uitkomen.

Flora en fauna

Door de grote diversiteit aan omgevingen en landschappen kan Ordesa y Monte Perdido worden omschreven als een grote botanische tuin berg, met meer dan 1400 soorten bloemen, 175 vogels, 32 verschillende zoogdieren en acht soorten reptielen.
Verschillende roofvogels domineren de luchten zoals de visarend en de steenarend. Ook de lammergier, met een spanwijdte van drie meter, is een uniek exemplaar en alleen te zien in de Pyreneeën.

Daarnaast leven hier de alpine mus, de heggenmus, uilen en steenbokken, everzwijnen en de endemische Pyrenese salamander en kikkers als ook marmotten die de wandelaar kunnen verassen door plots te verschijnen.

Wandelroutes

Wandeling richting de waterval Cola de Caballo, langs la Faja de Pelay. Ingang park via Torla, gemiddelde moeilijkheidsgraad, lengte 20,1 km, duur 6 uur en 45 min. Wandeling richting de waterval Cola de Caballo door las gradas de Soasa. Ingang via Torla, redelijke moeilijkheidsgraad, langs ijs, Torla, lengte 17,5 km, duur 5 uur en 45 min. Aangelegd wandelpad door de vallei van Ordesa. Ingang park via Torla. Fijn en rustig wandelen. Lengte 1,2 km. Ook geschikt voor rolstoel.

Locatie

Het Nationaal Park Ordesa y Monte Perdido is een nationaal park in de Pyreneeën, in de provincie Huesca in Aragón, Spanje. Er zijn vele manieren om toegang te krijgen tot het Nationaal Park van Ordesa. Een van de mooiste en rustigste is via het bergdorpje Torla. Met een pendelbus word je naar boven gebracht omdat de toegang met eigen voertuig niet toegestaan is.

Het park werd officieel geopend in 1918: het omvatte toen alleen de Ordesa vallei en was 2.086 ha groot. In 1982 werd het park uitgebreid met de valleien Añisclo, Escuaín en Pineta, waardoor het zijn huidige omvang van 15.608 ha kreeg. Sinds 1997 staat het park samen met een deel van het aangrenzende Nationaal Park Pyrénées op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Het park is sinds dat jaar tevens een Unesco-biosfeerreservaat.