Hoe worden radiografische vliegtuigjes gemaakt

De eerste radiografisch bestuurbare straaljagers vlogen in de jaren 1970. Het zijn intussen geavanceerde toestellen geworden. Vele ervan hebben straalmotoren en lopen op kerosine. Zo kun je op de grond ervaren wat het is om straaljagerpiloot te zijn.

RC vliegtuig

Radiografisch bestuurbare vliegtuigjes rollen en duiken als echte straaljagers. Ze halen snelheden van bijna 480 kilometer per uur. Het besturen is geen kinderspel en vergt veel oefening en vaardigheid. Duur is het ook. Een radiografisch toestel kost al gauw duizenden euro’s. Het maken van het toestel begint met spuitwerk. De ontwerpen worden direct in de diverse onderdelenmallen gespoten. Één mal wordt gebruikt voor een helft van een vleugel. Als de verf droogt, rollen ze epoxyhars in de mal. Daarop komt een laag glasvezel te liggen. Ze versterken de glasvezel met supersterke koolstofvezel. Daaroverheen komt weer epoxyhars. De volgende laag is balsahout. Zeer licht hout afkomstig uit Latijns-Amerika. Ze brengen koolstofvezel aan waar onderdelen worden gemonteerd. De laatste laag bestaat weer uit glasvezelmat en epoxyhars. Nu volgt een laag absorberend materiaal en een plasticfolie. Ze plaatsen een ventiel voor een vacuümslang. De slang zuigt de lucht weg en zuigt de lagen tegen elkaar. Vervolgens bakken ze de vleugel. Dat activeert de epoxyhars en alles smelt samen. Daarna assemleren ze het houten skelet voor de vleugels. Ze versterken de spanten met koolstofvezel en epoxyhars. De modelbouwers plaatsen voorzichtig het skelet op de vleugelschaal. Ze plaatsen een extra spant bij de vleugeltip. En ze schuiven aluminium cilinders in buizen in het skelet. Dan brengen ze weer epoxyhars aan langs de randen van de vleugelschaal. Ze brengen supersterke lijm aan op speciale punten van het skelet om de andere helft van de vleugel te bevestigen. Ze bouten de gietvormen samen en laten de epoxy rustig drogen. Na een paar uur halen ze de vleugel tevoorschijn. Het spuitwerk is netjes vanuit de male op de vleugel terecht gekomen. Er komen gaten in de vleugel voor het onderstel en de servomotoren. De computergestuurde boor maakt gaten, maar ontziet de constructie. Als de boor er twee centimeter naast zit, vernielt hij de hele vleugel. De modelbouwer perforeert nu de glasvezellaag. Hij brengt een scharnierend vlak aan, genaamd aileron. Dat is een stuurvlak, voor het maken van bochten en rolbewegingen. De ailerons en andere stuurvlakken worden aangedreven door servomotoren. Het voorste deel van de romp is nu klaar om uit de mal te worden gehaald. Net als de vleugels krijgt de romp een ondersteunend skelet en bevestigingsbeugels. Een computergestuurde zaag snijdt ze uit koolstofvezelplaat. De modelbouwer lijmt de onderdelen in de romp en de staart. Die schotten zorgen voor de sterkte die nodig is voor scherpe manoeuvres en zorgen dat de romp zijn vorm houdt.

De motor

Het besturen van zo’n toestel is moeilijk en vergt concentratie. Het zijn dure speeltjes en je kunt je niet veel fouten permitteren. Hierboven is beschreven hoe het casco van kleine jets wordt gemaakt. Nu voegen we ze samen en zetten we ons model op poten. In de fabriek worden de onderdelen samengevoegd. De vleugels worden aan de romp bevestigd met de cilinders. Daarna bevestigt de modelbouwer de stabilo’s aan de staart. Dan volgen het roer en het kielvlak. Met supersterkte lijm wordt het geheel vastgezet. Daarna bouwen ze de motor. Het toestel krijgt een ducted fan met elektromotor, zoals veel modellen. Eerst plaatst de modelbouwer de omkapping voor de fan en de motor. Hij plaatst vier schotten, zodat vier aparte luchtkanalen ontstaan. Hij schuift de elektromotor in de aluminium mantel. Dan zet hij de motor met een schroef vanaf de andere kant vast. Het volgende onderdeel is de snelheidsregeling. De modelbouwer soldeert de bedrading van de snelheidsregelaar aan die van de motor. Hij sluit het mechanisme op in een buis en zet het geheel opzij. Nu gaat hij verder met de fan, die hij op een testbank vastzet. Een machine controleert de fan op trillingen, die op onbalans duiden. Als de fan trilt, dan wordt deze bijgewerkt en opnieuw gecontroleerd. Vervolgens wordt de fan in de tunnel geplaatst en hij wordt met een bout vastgezet. Nu is het tijd om de motor op de testbank te starten. De modelbouwer geeft vol gas en meet zo de stuwkracht die gegenereerd wordt. Als de motor de test doorstaat wordt hij in de romp gemonteerd. Later wordt de ducted fan gekoppeld aan een batterijset. Nu gaat de bouwer verder met het onderstel en hij monteert luchtcilinders. Door er lucht in te pompen, worden de wielen na de start ingetrokken. Met dit systeem kunnen de wielen ook worden uitgeklapt voor de landing.

De cockpit erop, en de lucht in

Vervolgens wordt een stuk transparant plastic veranderd in een cockpitkap. Een machine verhit het plastic en trekt het vacuüm over twee mallen. Het plastic hardt meteen uit en vormt de cockpitkap. Het cockpitgedeelte wordt in twee delen op dezelfde manier gemaakt. De cockpit wordt geïnstalleerd met een modelpiloot erin. De straaljager is nu klaar voor de strijd. De eigenaar hoeft alleen nog maar de radiobesturing te installeren.
Het oog voor detail in deze radiografisch bestuurbare vliegtuigjes in onbeschrijflijk. Sommigen van deze toestellen hebben zelfs echte straalmotoren. Die ministraalmotoren klinken en werken net als echte. Ze loeien en maken echte luchtacrobatische stunts mogelijk.