Een ander Gran Canaria

Gran Canaria is een bekende vakantiebestemming voor vele Nederlanders. Plaatsen als Playa del Inglés, Maspalomas, en in mindere mate, Puerto Rico en Puerto de Mógan zijn alom bekend. Mooie plaatsen met prachtige stranden en alle ingrediënten voor een aangename vakantie. Maar wie afwijkt van deze gebaande paden en het binnenland intrekt, ontdekt een totaal ander Gran Canaria met plekjes waar nog nauwelijks toerisme is.

Mogán

Vanuit onze accommodatie in Playa del Inglés vertrokken we per auto langs de kust via Arguineguin, Puerto Rico en Puerto de Mogán. Daar verruilden we de kustweg voor de CG 200 het binnenland in en reden een dikke tien kilometer door de zogenaamde Barranco de Mogán om bij Mogán uit te komen. Deze Barranco de Mogán voert door een fraai stuk Gran Canaria met allerlei cactussen en een van de mooiste windmolens van Gran Canaria. Mogán was vroeger een toevluchtsoord voor kunstenaars. Allerlei prachtige mozaïeken van mannen en vrouwen in klederdrachten herinneren nog aan deze tijd. Het is een klein plaatsje waar een enorme rust heerst.

We vervolgden onze tocht in noord-westelijke richting en kwamen ter hoogte van de Barranco de Veneguera bij Fuente de los Azulejos. Hier rij je door een kaal rotsgebied, waar je ineens vlak langs de weg rotsen in prachtige kleuren ziet: blauw-groen en rose-achtig. Een schitterend gezicht als de zon erop schijnt. De kleuren zijn ontstaan door oxidatie van verschillende soorten metalen.

De hoofdweg volgend kwamen we in San Nicolas de Tolentino. In deze plaats leek het alsof er nooit een toerist geweest was. De plaatselijke bevolking die samenkwam op het kerkplein begroette ons vriendelijk en bood aan om de sleutel van de kerk te halen, zodat we die konden bezichtigen. Dat alles in het Spaans, want Engels spraken ze niet. Dit is overigens één van de oudste kerken van Gran Canaria.

Vervolgens ging de tocht naar het hoogst gelegen dorp van Gran Canaria: Artenara op 1200 meter. Hier kun je nog grotwoningen zien, die in de rotsen zijn gebouwd. Dieper het binnenland in kwamen we aan in Tejeda, dat aan de voet van de Roque Nublo ligt. De Roque Nublo is meer dan 1800 meter hoog en ligt vrijwel in het midden van Gran Canaria. Na deze klim daalden we via San Bartolomé weer af naar de kust. Bij Degollada de las Yeguas konden we nog even genieten van een prachtig uitzicht over het berglandschap om uiteindelijk weer op de snelweg langs de kust terecht te komen.

Noordoosten

De tocht door het zuid-westelijk deel van het eiland liet ons vooral kaal berglandschap zien. Hoewel we op een gegeven moment ook door uitgestrekte naaldbossen reden, die zelfs een beetje Canadees aandeden. De tocht naar de noord-oost kant van Gran Canaria leverde een heel ander beeld op. Het begon al toen we in de buurt van Las Palmas kwamen en ineens flink in de mist verzeild raakten, terwijl het toch ’s ochtends aan de zuidkust prachtig weer was. Een fenomeen, dat vaker voorkwam, zo vertelde men ons.

De noordkust staat in schril contrast met de zuidkust. Aan de zuidkust waren we de zandstranden aan een rustig kabbelende zee gewend. Maar aan de noordkant was het ruig, met rotsen, flinke golven en weinig zandstrand. Het noorden is groener en vruchtbaarder. We zagen bananenplantages en bloeiende cactussen. De zuidkust is zonniger en droger dan de noordkust, waar bijgevolg dan ook veel minder toerisme is.

Arucas

Vanaf de kustweg gingen we het binnenland in bij Arucas. Arucas is omringd door bananen- en suikerrietplantages. In het stadje zelf is een grote kathedraal met veel prachtige beelden. Een andere aanrader in dit plaatsje is het stadspark waar een enorme rust heerst.

Firgas

Een volgende plaats op onze route was Firgas. Dit is een schilderachtig plaatsje met een eigen bron: Las Madres. Dit bronwater wordt overal op Gran Canaria verkocht. In Firgas zie je veel mozaïeken. Heel bijzonder is de Paseo de Canarias en Gran Canaria. Deze stijle weg bestaat uit twee delen.Op het bovenste stuk zijn de zeven Canarische eilanden (Gran Canaria, La Palma, Tenerife, Fuerteventura, El Hierro, Lanzarote en Gomera) in reliëf uitgebeeld. Naast elk reliëf is het wapen van het betreffende eiland te zien.
Op het onderste deel van de Paseo is een kunstmatige waterval gemaakt. Langs de wanden hiervan staan 22 bankjes met blauw-gele mozaïeken, die symbool staan voor de 21 gemeenten van Gran Canaria en één voor het eilandbestuur. Boven ieder bankje hangt het wapen van een van de 21 gemeenten van Gran Canaria.

Teror

Onze laatste stop was de bedevaartplaats Teror. Volgens overlevering zou Maria hier in 1481 zijn verschenen. Op het Plaza Nuestre Senora del Pino staat een plrachtige basilisk waarin het beeld van de Heilige Maagd Maria wordt bewaard. Tijdens het Fiesta de la Virgen del Pino komen hier duizenden bedevaartgangers naar toe.

Als je alle verschillende landschappen waar je zo op twee tochten doorheen komt op een rijtje zet. En daar ook nog de kleine ‘sahara’ Dunas tussen Playa del Inglés en Maspalomas aan toevoegt kun je met recht concluderen dat Gran Canaria een continent in het klein is. Bijna nergens vind je zoveel soorten landschappen op zó’n klein oppervlak bij elkaar. Je kunt dus gerust concluderen dat Gran Canaria zeker meer is dan strand en uitgaan.