Trappist Westvleteren, een reisverslag

Het ophalen van het beste bier van de wereld, Westvleteren was een bijzonder moment en gewaarwording. In dit artikel wil ik graag het verhaal kwijt over het moment van het bestellen van het bier tot het neerzetten van het bier in de huiskamer. Dit uiteraard met volle trots. Mijn doel van dit artikel is dat ik de mensen die dit ook een keer willen ondernemen alvast een tipje van de sluier geef en de motivatie hiermee stimuleer.

Wat is Westvleteren

Westvleteren is een Belgisch bier dat in het zuiden van onze zuiderbieren wordt gebrouwen. Dit brouwen wordt gedaan in het klooster waar de broeders van de St. Sixtusabdij, zoals het klooster heet, wonen en leven. Hun leven staat volledig in dienst van de Heer en het brouwen gebeurd op kleine schaal. De monniken van Westvleteren brouwen een bepaalde hoeveelheid bier per jaar waar zij genoeg aan hebben om in hun eigen levensonderhoud te voorzien.
Dit bier wordt gebrouwen in drie varianten. Zo bestaat er een Westvleteren 6, een blond bier met een alcoholpercentage van 5,8%, een Westvleteren 8 met een percentage van 8% en de laatste is de Westvleteren 12 met een alcoholpercentage van 10,2%. De laatste van deze serie is een aantal jaren geleden, in 2005, uitverkoren tot het beste bier van de wereld. Niet zomaar een biertje dus. Dat was de reden van mijn reis naar Westvleteren.

Mijn eerste ontmoeting

Sinds september 2005 worden er in mijn huidige plaats en stamkroeg proeverijen gehouden voor genieters. Deze genieters kunnen zich vrijwillig inschrijven voor zo'n proeverij van het biergenietschap. Op deze manier leer je via een leuke en gezellige middag nieuwe bieren kennen. Voorheen kende ik de speciaalbieren alleen van naam, maar niet van smaak. Het bleef alleen maar bij pils.
Mijn interesse in andere bieren werd al gauw gewekt en op een zaterdagavond zat ik niet meer aan de pils, maar aan de (zwaardere) belgen. Vaak zijn ze wat duurder, maar door het hogere alcoholpercentage drinkt men dit bier ook minder snel en geniet je nog meer. Op langere termijn en met nog wat andere proeverijen meegemaakt te hebben vordert de kennis van de bieren en hun achtergronden mee. Zo leer je meer over gistingsprocessen, de manieren van inschenken, het proeven en het ruiken etc.
Op een mooie zondagmiddag in de zomer van 2007 kwam er opnieuw een proeverij langs; een Trappistenproeverij. Deze proeverij moest ik persé meemaken, want tijdens deze proeverij zou de Westvleteren 12 genuttigd worden. Toen uitgekozen tot het beste bier van de wereld. Dit bier is niet zomaar verkrijgbaar, maar is door de leden van het biergenietschap zelf besteld en opgehaald uit het zuiden van Belgie, Westvleteren. Het bier werd uiteindelijk gepresenteerd. Met behulp van een projector werden de foto's van de reis vertoond aan de genieters. Dit waren zo'n 48 personen. Tijdens en na het drinken van de Westvleteren 12 was er alleen maar lof over dit bier en hoe geweldig het wel niet was. Dit was mijn eerste ontmoeting met Westvleteren en die zal ik niet gauw vergeten.

Het vervolg

Een paar maanden later kwam er plaats in het biergenietschap, vanwege het opstappen van sommige leden. Via via ben ik uiteindelijk tot dit genietschap gekomen en lid geworden en de interesse van bieren bleef hierdoor stijgen. Nog meer motivatie en inspiratie kwam hiermee naar boven. Het idee om zelf een keer achter het bier aan te gaan met een aantal vrienden was onlangs ook geboren, maar daar gebeurde de eerste tijd weinig mee. Wel ontdekten we een andere kroeg waar de Westvleteren ook werd geschonken. Met een prijs van € 9,50 voor één flesje moesten we het toch weer proeven. Opnieuw die smaak beleven en weer was het een succes. Ook daar werd weer gesproken over een eventuele trip naar Westvleteren.
In de zomer van 2008 was ik met een aantal vrienden op vakantie in het kleine stadje Grimbergen, net boven de hoofdstad Brussel. Een geweldig stadje met veel oude, karakteristieke huizen. Tijdens deze vakantie zijn we natuurlijk ook in de hoofdstad Brussel geweest en daar zagen we gewoon diverse "bierwinkels" in de straten. En op een gegeven moment was het raak... één van de laatste bierwinkels die we bezocht hadden verkochten ze Westvleteren. Weliswaar natuurlijk illegaal, want Westvleteren mag officieel vanuit het klooster niet worden doorverkocht. Maar goed... daar hadden wij geen boodschap aan en zo kwamen we vol trots na de vakantie weer thuis met een aantal flesjes Westvleteren 12 en ook nog een paar van de Westvleteren 8.
Bij thuiskomst heb ik ze mooi gepresenteerd in de kast en zo werd van een andere vriend de interesse opnieuw gewekt, welke niet mee was geweest naar Brussel. Uiteindelijk hebben we de knoop dan maar doorgehakt en besloten om daadwerlijk aktie te gaan ondernemen om zelf een aantal kratjes op te gaan halen bij het klooster. Iets wat we dus al lang wouden doen en moesten doen.

De voorbereiding en reis

Het eerste wat we natuurlijk moesten doen was de site van Westvleteren te gaan bezoeken en kijken hoe het bestelproces in zijn werking ging. Hier zagen we dat we alleen maar konden bestellen op bepaalde tijden en soms ook helemaal niet. Hetgene wat je kon bestellen was aangegeven op de site. Zo kon je dus alleen maar de Westvleteren 6, 8 of 12 bestellen die zij momenteel aanbieden. Wij wouden natuurlijk dolgraag de reis maken voor de Westvleteren 12, maar of dat zou lukken was dus afhankelijk van de broederers uit Westvleteren.
Eerst moesten we onderling ook nog maar afstemmen op welke dag en hoe we heen zouden gaan. Omdat Westvleteren in het zuiden van het land, tegen de Franse grens, gelegen ligt... vonden wij dit iets te ver om het in één dag te gaan ondernemen. Daardoor kwam al gauw het spontane idee omhoog om er meteen een weekendje van te maken, omdat er toch al een overnachting gemaakt moest worden. Door wat speurwerk op internet en zoeken naar de juiste wensen zijn we terecht gekomen in een uiterst knus hotel in het mooie Brugge. Een geweldige stad met veel mogelijkheden om een weekendje te kunnen vertoeven. Westvleteren lag ongeveer een uur rijden van het hotel af en dat was zeer acceptabel.

In de week voordat we gingen vertrekken konden we ons bier telefonisch bestellen. Op de site van Westvleteren stond dat men bier kon bestellen op de eerste drie dagen van de week en dat het af te halen was tot en met zaterdag. Helaas zage we dat we niet konden gaan voor de Westvleteren 12, maar dat alleen de 8 te verkrijgen was. Maar goed... ook daar waren we direct content mee.
Die maandagochtend dus meteen aan de telefoon hangen om te kunnen bestellen. Helaas is de bierlijn zo druk en vaak overbelast dat het moeilijk is om er door te komen. Na veel proberen is het uiteindelijk na een kwartier gelukt om contact te krijgen met één van de Belgische broeders. Bij deze man gaf je het kenteken door van de auto en op welke dag je het bier kwam ophalen. Op basis van het kenteken kan men alleen het bier verkrijgen namelijk en hiervoor geldt meestal een maximum van twee of drie "bakken" per kenteken. Gelukkig konden wij voor drie bakken gaan en waren we ook met drie personen.

Zo gingen we een dag voor het ophalen richting Brugge. Expres een dag eerder, zodat we de stad uiteraard nog konden bekijken en s'avonds nog een lekker hapje en drankje konden doen bij één van de vele kroegjes en restaurantjes die de stad rijk is.

Westvleteren

Zaterdag, het was zover. Dit was de dag dat ik voor het eerst het klooster van Westvleteren zou bezoeken. Na het ontbijt in het hotel gingen we direct de auto richting Westvleteren. Naarmate we verder kwamen en dichterbij bij het klooster begon de spanning ook te stijgen. Na al die tijd zou het dan toch gebeuren dat we eindelijk (na zo'n 600 km) het klooster zouden kunnen zien en ons eigen houten kistje in de auto konden laden. De verhalen van eerder kwamen uiteraard ook weer naar boven en vol nieuwsgierigheid reden we verder de Belgische binnenlanden in. De wegen werden aan 't eind zoveel slechter met scheuren en gaten en er stonden boerederijen die, op het eerste gezicht, op instorten stonden. Langs de weg waren allemaal elektriciteitspalen te zien en het leek alsof je meerdere decennia terug ging in de tijd.
Uiteindelijk zagen we langs de kant van de weg een klein bordje met de tekst "St. Sixtus Abdij". Dit was de naam van het klooster. Met het volgen van deze bordjes kwamen we door weilanden, maisvelden en modderwegen wat maar één auto breed is. Maar na het einde van die weg kwamen we aan in Westvleteren. Het dorpje wat ontzettend klein en in "the middle of nowhere" ligt was ons doel. Aan het eind van dit dorpje, tegen een wijds uitzicht over velden, lag het klooster St. Sixtus.
Omringd door hoge muren kon je weinig tot niets van het klooster zien. Wel de ingang van het klooster was te bekijken en door het renoveren van een stukje muur was er iets meer te zien van de binnenkant van het klooster. Ondanks dat was het toch mooi en bijzonder om er te zijn.
Tegenover het klooster staat een ontmoetingscentrum; de Vrede. Dit is het proeflokaal wat volledig gericht is op Westvleteren en haar bier. In dit ontmoetingscentrum hebben wij ons dan ook zeer goed vermaakt. We zijn gaan zitten aan een tafeltje en hebben daar wat te eten besteld... soep dat bereid was met Westvleteren Blond, ofwel 6. Heerlijk! Ook kon men hier gewoon het Westvleteren bestellen en nuttigen. Intern in dit centrum was ook nog aanwezig een souvinierswinkel waar men pakketten bier kon kopen. Deze bevatten twee flesjes Westvleteren 6, twee flejes 8 en één flesje 12. Dit samen met een glas van Westvleteren erbij. Dat was natuurlijk een droom voor ons die uitkwam.
Na het genieten van een overheerlijke 12 was het tijd om ons eigen bier op te halen. De auto stond 100 meter van het biermagazijn af. Bij een soort schuur, naast het klooster, stonden de auto's in de rij om het bier af te halen. Eenmaal aan de beurt kwam er een monnik naar je toe met standaard drie bakken Westvleteren 8. Ondertussen had hij ons kenteken al doorgestreept en hij vroeg ons hoeveel bakken we wouden hebben. Natuurlijk gingen we voor het maximale van drie bakken. De man zette keurig de bakken in de wagen en na het betalen bij de kassa konden we verder. Snel de auto natuurlijk op de parkeerplaats neergezet om de kofferbak te openen. Vol trots zien we een kofferbak vol Westvleteren en blij waren we.
Het weer was geweldig die zaterdag. Blauwe lucht en een stralende zon. Dit was voor ons alsnog een reden om ook nog even wat rond te lopen door het dorpje zelf en om het klooster. Zo kun je achter het klooster nog een grot bekijken, waardoor je eerst door een stuk bos heen moet lopen. Heerlijke omgeving en uiteindelijk hebben we ons daar zo'n vijf uren vermaakt.

Terug in Brugge hebben we de kratten mooi in de kofferbak laten staan en zijn die zaterdagavond met een voldaan gevoel nog even gezellig de stad weer in geweest voor nog een hapje en een drankje. Brugge is de ideale plek voor gezelligheid en een goede uitvalsbasis voor een bezoek aan Westvleteren.

Conclusie

Eénmaal thuisgekomen neemt ieder zijn bak uit de wagen en gaat richting eigen huis. Vol trots en met grote voldoening staat deze nou mooi gepresenteerd in mijn huiskamer. Sommige mensen vinden het maar raar dat je zoveel moeite doet voor een krat bier. Dan probeer je het uit te leggen... en dat valt niet altijd mee. Het is iets wat je moet beleven en/of voelen. Het maakt het zo speciaal, omdat je er namelijk moeilijk aan kan komen. Maar de moeite en tijd die men erin steekt geeft extra waardering terug voor dit bijzondere bier. Iedere keer als ik het weer thuis zie staan denk ik toch weer stiekum even terug aan dat geweldig, indrukwekkende en zeer bijzondere weekend.