Rolling Stones: historiek en ’No Filter’, Europatour 2017

Toen de Rolling Stones in het begin van de jaren zestig van vorige eeuw in Londen begonnen op te treden, dachten ze dat succes voor een band hooguit vijf jaar kon aanhouden. En dat leek in die tijd al een eeuwigheid. We zijn intussen in de eenentwintigste eeuw en de Stones draaien nog steeds mee op topniveau. De Europatour 2017 onder de naam ‘No Filter’ moet de dynamiek die de groep uitstraalt bevestigen.

Het begin

De Rolling Stones begonnen muziek te maken in 1962. Mick Jagger, Keith Richards en Brian Jones waren de pioniers van de groep en trachtten zoveel mogelijk optredens te versieren. Hun eerste officiële concert vond plaats in de Marquee Club in Londen op 12 juli 1962. In de originele line-up figureerden ook Ian Stewart op keyboards, Dick Taylor op bas en Tony Chapman op drums. Ian Stewart stapte uit de band in mei 1963, maar bleef als roadmanager actief en speelde af en toe nog op concerten en in de studio mee tot hij in 1985 overleed. Bassist Bill Wyman en drummer Charlie Watts zouden pas in januari van het daaropvolgende jaar hun opwachting maken.

Invloeden

Oorspronkelijk werden de Rolling Stones beïnvloed door legendarische bluesartiesten en de eerste rockers. Mick Jagger had ook een immense bewondering voor Little Richard en telkens als ze in eenzelfde programma speelden trachtte hij op zijn idool indruk te maken.

Deze invloeden kwamen tot uiting op diverse LP’s uit de jaren zestig en zeventig, gaande van The Rolling Stones (1964) tot Exile on Main Street (1972). De muziek die ze maakten was niet enkel kenmerkend voor die periode maar weerspiegelde tegelijkertijd de toenmalige politieke en maatschappelijke constellatie. Door hun interesse voor de blues en de R&B brachten de Stones hun publiek in contact met genres waarmee het grootste deel van hun fans niet vertrouwd was.

Hoewel de groep niet echt politiek geëngageerd was, kwam hun obsessie voor Afro-Amerikaanse muziek, gaande van Robert Johnson, Muddy Waters en Howlin’ Wolf tot Chuck Berry en Marvin Gaye overeen met de doelstellingen van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Zelfs al hadden de Stones geen album meer uitgebracht na 1965, dan nog zouden ze een legende geworden zijn.

Pragmatici

Al snel kon men de groep vereenzelvigen met het rebellerende karakter uit die periode. Songs als (I Can’t Get No) Satisfaction, Street Fighting Man, Sympathy for the Devil en Gimme Shelter gaven perfect het geweld, de frustratie en de chaos uit die tijd weer. Voor de Stones waren de jaren zestig geen periode van peace and love. Ze waren en bleven ten allen tijde pragmatici. Niettegenstaande het optimisme en de idealen van de Flower Power-periode waren ze er zich van bewust dat You Can’t Always Get What You Want. In de harde wereld waarin we leven moest je het eerder laten bloeden (Let It Bleed).

Creativiteit kent geen grenzen

In tegenstelling tot vele rivaliserende groepen bleef de band extreem creatief tijdens de overgang van de jaren zestig naar de jaren zeventig. Beggars Banquet (1968), Let It Bleed (1969), Sticky Fingers (1971) en Exile On Main Street (1972), allen geproduceerd door de Amerikaan Jimmy Miller, werden de meest invloedrijke LP’s aller tijden. Tijdens de opnames van ‘Let It Bleed’ overleed Brian Jones onverwacht en hij werd door Mick Taylor vervangen, een uitermate getalenteerde en melodisch sterke sologitarist die de perfecte aanvulling bleek voor het obsessionele gitaarspel van Keith Richards. Zijn inbreng was een verrijking voor de groep en opende nieuwe mogelijkheden op muzikaal vlak.

Nieuwe meesterwerkjes zagen het daglicht. Uit de albums Goats Head Soup (1973), It’s Only Rock ’N' Roll (1974) en Black and Blue (1976) ontsproten gigantische hits als Angie en ‘It’s Only Rock ’N’ Roll’. Intussen was in 1976 ex-Small Facer Ron Wood Mick Taylor komen vervangen, een nieuw sleutelmoment in de verdere evolutie van de band.

In 1978 werd Some Girls uitgebracht, een langspeler die zowel verwijzingen naar de punk (When the Whip Comes Down) als disco (Miss You) bevatte. Op Tattoo You (1981) stonden klassieke songs als Start Me Up en Waiting on a Friend. De meest onderschatte plaat was zonder twijfel Dirty Work (1986) waarop de Stones op rauwe en ritmisch sterke wijze de wrijvingen in de groep tijdens de opnames muzikaal vorm gaven.

Weer op tournee

Na het uitbrengen van Steel Wheels in 1989 trokken de Stones na zeven jaar eindelijk weer op tournee en leidden zo de laatste periode van de groep in. Er werd sterk nieuw studiomateriaal gereleased als Voodoo Lounge (1994), Bridges to Babylon (1997), A Bigger Bang (2006) tezamen met het live album Stripped (1995) en de verzameling hits Forty Licks (2002).

Livereputatie

Intussen hadden de Stones zich van een ijzersterke livereputatie verzekerd. Ze waren van in den beginne, en zeker met de charismatische Mick Jagger, altijd een gereputeerde liveband geweest, waardoor ze zich in 1969 tot ‘The Greatest Rock and Roll Band in the World’ proclameerden, maar in hun laatste periode werd de mythe nog meer opgevijzeld. Hun concerten brachten een massa mensen op de been die compleet uit hun dak gingen. Daar waar The Beatles en Bob Dylan gas terugnamen en zich op hun studiowerk begonnen toe te spitsen, hielden de Stones eraan om hun songs live te blijven spelen. In 1994 voegde jazzbassist Darryl Jones, die voordien bij Miles Davis had gespeeld, zich bij de groep ter vervanging van Bill Wyman, wat voor een nieuwe energieboost zorgde. Ze bewezen dat oudere muzikanten met voldoende drive en enthousiasme de livereputatie enkel konden vergroten.

2016

Met Blue & Lonesome, het eerste album sinds twaalf jaar, keerden de Rolling Stones terug naar hun roots, de blues. Dit album werd in drie dagen opgenomen en bevat hoofdzakelijk covers van oudere bluesnummers. Het bereikte de nummer 1-positie in de hitparades van 15 landen. Met de documentaire: Olé Olé Olé!, - A trip across South America, geregisseerd door Paul Dugdale, scoorden ze tegelijkertijd hoog. Deze prent werd op DVD uitgebracht op Eagle Rock en verkoopt als zoete broodjes.

De recentste tours

Sinds 2012 volgde er elk jaar een tournee. In 2016 tourde de groep nog door Latijns-Amerika en de Verenigde Staten.

Na elke tour vroegen de fans zich af: was dit nu de laatste, daar de groep al 40 jaar de podia afdweilde. Mick Jagger bleef de eeuwig jonge leadzanger en een van de beste performers ooit, Keith Richards de dynamische aandrijfkracht die de groep een herkenbare stijl meegaf. Ron Wood van zijn kant vormde, net zoals Mick Taylor voordien, de perfecte aanvulling van Richards met pakkende, melodische gitaarlijnen, terwijl Charlie Watts een van de beste rockdrummers aller tijden bleef.

Uniek voor elke fan

Deze muzikanten zorgen elke keer opnieuw voor een uniek en opwindend concert dat fans van over de hele wereld voor geen geld willen missen. Er zijn natuurlijk de iconische Stonessongs die iedereen kan meezingen en die ook telkens op de playlist staan. De Rolling Stones gaan bekijken is een hard werkende band meemaken die zijn uiterste best doet om de fans waar voor hun geld te bezorgen en nooit is er een ‘last time’. It’s not only rock ‘n roll, it’s essential rock ‘n roll.

‘No Filter’: de tourdates

In de herfst van 2017 zijn een rits concerten in verschillende Europese steden gepland. De fans kunnen hun hartje weer ophalen. Wordt het deze keer wel degelijk hun afscheidstournee? De bandleden zijn intussen krasse zeventigers. Wie zal het zeggen?

Op de tour worden de drie originele leden Mick Jagger, Keith Richards en Charlie Watts en de later bijgekomen gitarist Ronnie Wood geassisteerd door Darryl Jones op bas en Chuck Level en Matt Clifford op keyboards.