De ondergrondse gaskamer van Turkmenistan

Ben je benieuwd naar het uiterlijk van de poort naar de hel? In Turkmenistan kun je een indrukwekkende krater bewonderen die al bijna veertig jaar voortdurend in brand staat. Het is dan ook niet voor niets dat dit verschijnsel door de plaatselijke bevolking 'de deur naar de hel' genoemd wordt. De bezienswaardigheid is in het donker al van kilometers afstand te zien en is absoluut een aanrader wanneer je op reis bent in Turkmenistan.

De deur naar de hel

De inwoners van het kleine dorpje Darvaza, Turkmenistan, noemen het indrukwekkende verschijnsel ‘de deur naar de hel’. Er zijn zelfs mensen die geloven dat de hel zich werkelijk onder dit brandende gat in het landschap bevindt. In 1971 ontstond deze boeiende bezienswaardigheid door een menselijke fout en nu, bijna veertig jaar later, brandt het gapende gat nog steeds. Toch zijn er plannen deze toeristische attractie te doven.

Het verschijnsel

‘De deur naar de hel’ is een grote krater in het vlakke landschap van Turkmenistan. De brandende krater heeft een diameter van 65 meter en is vermoedelijk rond de 25 meter diep. Echter is dit moeilijk precies vast te stellen door het vuur dat altijd in de krater brandt. De krater dankt de naam aan het feit dat het in 1971 in brand is komen te staan en nooit meer in gedoofd. Het is een zeer bijzonder verschijnsel dat jaarlijks door honderdduizenden mensen van over de hele wereld wordt bezocht. Je kunt langs de oever van dit brandende meer wandelen en genieten van het spectaculaire tafereel dat zich in de krater afspeelt en natuurlijk de warmte, of beter gezegd de hitte, die vrijkomt uit het brandende gat in de grond.

De ondergrondse gaskamer

Het was een idee van enkele Sovjetgeologen, een ondergrondse gaskamer. In 1971 werden de plannen tot uitvoering gebracht en werd de ondergrondse gaskamer aangeboord. De constructie bleek echter niet zo stevig als men had verwacht en het dak van de gaskamer, met daarop de complete boorinstallatie, viel in het gat dat de kamer had moeten worden. Het gas uit de dieper gelegen grond bewoog naar de bodem van het gat en daarmee naar de oppervlakte. Omdat men bang was dat mensen en dieren in de wijde omgeving vergiftigd zouden worden door deze gassen, besloot men het gat in brand te steken.

De eeuwige brandhaard

De verwachting was dat het vuur binnen korte tijd weer zou doven, wanneer het gas opgebrand was, en het gat weer gedicht kon worden. Dit bleek een inschattingsfout. Het gas bleef omhoog komen en het vuur bleef oplaaien. Inmiddels staat het gat in Darvaza al bijna veertig jaar in brand. Het brandende gat vormt geen bedreiging voor mens en dier in de omgeving en er komt zelfs geen rook vrij. Het enige dat te zien is, is een fel oranje geel gat dat hitte uitstraalt en altijd in beweging is. Het kan vergeleken worden met lava, maar dan van fellere kleur en opgesloten in een krater. De Sovjetgeologen hebben nooit toe durven geven dat zij het vuurgat hadden veroorzaakt bij de realisering van een ondergrondse gaskamer en de communistische partij heeft altijd volgehouden dat het om een zeer interessant natuurverschijnsel zou gaan dat spontaan zou zijn ontstaan.

Het sluiten van de poorten

Het vuurgat is in 2010 nog te bewonderen in Turkmenistan, maar het is niet zeker dat dit nog lang het geval zal zijn. Het land is het vuurgat beu en overweegt de poorten naar de hel te sluiten. Er is nog geen definitief besluit genomen, omdat ook in overweging genomen moet worden wat de gevolgen zouden zijn en niet alleen op het gebied van het toerisme. Voor alsnog kun je deze topbezienswaardigheid nog altijd bewonderen, maar wie niet te laat wil zijn kan beter niet te lang wachten. Wellicht besluit Turkmenistan de deuren van de hel snel op slot te gooien en nooit weer te openen.