Vulkaan Kawah Ijen in Oost-Java

Een van de hoogtepunten van een rondreis door Java: Kawah Ijen. Veel toeristen die door Java reizen brengen wel een bezoek aan de Bromo vulkaan in het oosten van Java, maar slaan vervolgens Ijen over, een gemiste kans! Afdalen in de krater van een werkende vulkaan is een heel bijzondere ervaring en het uitzicht over het turquoise blauwe meer en de omgeving is fenomenaal.

Kawah Ijen

Kawah Ijen is een werkende vulkaan in het oosten van Java, zo'n 300 kilometer ten oosten van de meer bekende Bromo vulkaan en maar een uur rijden vanaf de ferry naar Bali. Ijen ligt in hetzelfde gebied als de Merapi vulkaan en de in 2015 uitgebarsten Raung vulkaan. De laatste keer dat Ijen uitbarstte was in 1999. Ijen is vooral bijzonder door het turquoise blauwe kratermeer met een kilometer doorsnede. Ondanks dat de temperatuur van het water heel aangenaam is, kan het absoluut niet aangeraakt worden, het is namelijk één van de zuurste meren ter wereld.

De beklimming

De meeste toeristen verblijven in een hotel dichtbij Paltuding, van waar het ongeveer een uur wandelen is naar de kraterrand. Meerdere groepjes toeristen beginnen aan de klim naar boven via een goed begaanbaar, maar stijl wandelpad. De eerste toeristen starten al vlak na middernacht om het bijzondere blue fire te zien en vervolgens aan de rand van de krater te genieten van de zonsopkomst. Na ongeveer een half uur wandelen komt men aan bij een tussenstation, hier worden gasmaskers aangeboden. Deze worden zeer aangeraden door de gidsen vanwege de zwaveldampen in de krater.

De afdaling in de krater

De krater mag niet betreden worden zonder gids. Over een smal paadje en af en toe klauterend over rotsen dalen de gidsen met hun toeristen langzaam af. De gasmaskers zijn daarbij geen overbodige luxe aangezien de zwaveldampen je al gauw tegemoet komen. Een groot deel van de toeristen doet deze afdaling midden in de nacht om het mysterieuze blue fire te zien. Er wordt weinig bekendheid aan gegeven, enerzijds omdat de afdaling niet zonder gevaar is en anderzijds omdat het blauwe vuur niet altijd goed zichtbaar is.

The blue fire

Aan het einde van de afdaling, bijna helemaal onder in de krater, vind je het blauwe vuur. Dit blauwe vuur is alleen te zien als het goed donker is en ontstaat doordat het zwavelgas in contact komt met zuurstof. De vlammen kunnen wel metershoog komen. De gidsen proberen dan ook om de toeristen op veilige afstand te houden. De gasmaskers zijn nu zeker geen overbodige luxe!

De zwaveldragers

Tijdens de afdaling in de krater kom je de eerste zwaveldragers al tegen. Dit zijn locals die hun brood verdienen door het winnen van zwavel. Via keramische pijpen wordt het vloeibare zwavel naar buiten geleid, waar het stolt en vervolgens losgehakt wordt door de zwaveldragers. Vervolgens dragen zij dit in rieten manden de krater uit en helemaal naar beneden de vulkaan af. Het gemak waarmee ze deze gevulde manden op hun schouders lijken te dragen blijkt toch wel een zeer zware klus, per keer gaat er gemiddeld zo'n 70 kg mee! En dan te bedenken dat ze hiermee gemiddeld maar zo'n 10 euro per dag verdienen.

Zonsopgang

Na de pittige afdaling in de krater om het blauwe vuur te zien, gaan de toeristen samen met de gidsen weer omhoog om net op tijd weer boven te staan voor de zonsopgang. Langzaam wordt het turquoise meer zichtbaar en heb je een kilometersver uitzicht. Een goed moment om bij te komen van de inspanning en rustig te genieten van dit prachtige uitzicht.