Antarctica, Deception Island met onrustige vulkaan

We zijn geruime tijd op Hannah Point geweest als we tegen onze zin in worden teruggeloodst naar de boot. Het tijdschema kent geen ruimte meer omdat de kapitein koers wil zetten naar Deception Island waar we bij goed weer een tweede landing zullen beleven. Maar er is in dat gebied vaak slecht weer en het kan er zeer mistig zijn.

Afscheid van Hannah Point

Iedereen is nog volop bezig met foto’s maken van de vele pinquïns op Hannah Point als de gidsen ons sommeren een punt achter het bezoek te zetten. Gewillig waden we opnieuw door de branding naar de Zodiacs om terug te keren naar ons schip. Het is inmiddels al rond half elf en enkele uren later dan toen we aan land gingen.

Nog vóór de lunch zet de Grigoriy Mikheev koers naar de volgende bestemming Whalers Bay op Deception Island. Helaas slaat het weer inderdaad om en neemt de wind onderweg steeds meer toe. Het begint zelfs te sneeuwen.

Volgend avontuur Deception Island

Deception Island is een jong vulkaaneiland. De vorm van het eiland lijkt met zijn ronde vorm op een donut met een diameter van 14,8 kilometer. Door het instorten van de top van de vulkaan heeft zich in het midden van het eiland een caldera gevormd die volgelopen is met water. Een caldera is een grote komvormige krater die ontstaat na vulkanische activiteiten. Door een opening in de rand van de “donut” is de caldera vanuit de zee toegankelijk voor schepen. Die vaaropening is betrekkelijk smal en wordt Neptunes Bellows genoemd. Zelfs met behulp van de radar is het niet gemakkelijk om die caldera binnen te varen. Een voor het merendeel onzichtbare rots, Ravn Rock, levert het grootste gevaar op. Navigeren is een moeilijk karwei. Die rots is het cruisschip Nordkapp ooit fataal geworden omdat het op Ravn Rock vastliep. Het Noorse schip strandde met 300 toeristen en 76 bemanningsleden aan boord. Bij het ongeluk kwam ongeveer 700 liter dieselolie vrij wat een ramp is voor dit soort gebieden.

Walvisjacht is gelukkig verleden tijd

Vroeger was Deception Island een belangrijke uitvalsbasis voor de walvisjacht. In de topjaren van de walvisvangstdagen leefden er zelfs meer dan 300 mensen, voornamelijk Noren. Walvisolie was destijds duur en werd gebruikt voor lampenlicht en als grondstof voor diverse producten. Na een aantal vulkanische uitbarstingen en het onrendabel worden van de olie in de 20e eeuw werd het eiland uiteindelijk rond 1935 verlaten. Nu zijn er veel restanten te zien uit die tijd zoals gigantische nagenoeg verroeste walvisolievaten die op het zwarte vulkanische zandstrand liggen en een aantal vervallen gebouwen. Ergens steekt een gedeelte van het frame van een oude tractor boven het vulkanische zand uit.

Zwemmen in “warm” water van 18 graden

De stranden van het vulkanische Deception Island bestaan uit zwarte en soms rode kleine rotsen, kiezelstenen en zand. De vulkaan barstte sinds 1800 een aantal keren uit achtereenvolgens in: 1812.1842.1871.1912.1956.1967.1969 met de laatste uitbarsting in 1970. Door de vulkanische activiteit is het water van de caldera soms warm waardoor er in gezwommen kan worden. Hoewel? Warm? Het water komt regelmatig niet boven 18 graden uit. Vanuit de caldera is er normaal gesproken zicht op de gletsjers die bedekt zijn met zwart sediment van diverse vulkanische uitbarstingen.

Mistige tweede landing

Helaas geldt dat zicht niet voor ons vandaag. Als ons schip eenmaal veilig door de nauwe opening is genavigeerd blijkt het zicht nul komma nul. De oever van Whalers Bay is nauwelijks waar te nemen. Wij krijgen te horen dat we een half uur zullen wachten op weersverbetering zodat we alsnog aan land kunnen gaan. En werkelijk, het verbetert iets. Iedereen kleedt zich zo warm mogelijk aan om de tweede landing van vandaag mee te maken.

Op de kust verdelen we ons in twee groepen en gaan onder leiding van één gids per groep op stap. We moeten dicht bij elkaar blijven, aangezien het zicht nog steeds maar enkele meters is. We zien wel iets van de overblijfselen uit de walvistijd.
Bijna met bevroren neuzen en andere verschijnselen van polaire ontdekkingsreizigers gaan we als een soort verschrikkelijke sneeuwmannen terug aan boord voor een warme douche. Tijdens het diner varen we door de Straat Bransfield, de waterweg tussen de eilanden van Zuid-Shetland en het Antarctische Schiereiland.